Hoe herken je een meesterwerk? Of kunnen ze dat pas over honderd jaar zeggen, als Tom Barman en de mensen wiens harten hij stal, brak, lijmde en weer teruggaf al lang morsje dood zijn? Wordt de status bepaald door musicologen die klankkleur in Herz omschrijven en kracht in dB, of is en blijft een meesterlijk popalbum iets dat je voelt? Ik geloof in de laatste. Een analyse van ondoordachte eerste indrukken. Gimme something i can feel... Eerste reactie na de eerste klanken: "Ik heb een mislukte copie!" Die had ik niet. Hij kwam vers uit het doosje. Maar die eerste zingende gitaar die je hoort in Bad Timing, die is al ... 6 jaar aan het spelen? Want zo lang hoorden we niet echt iets nieuws van dEUS. Maar Pocket Revolution begint niet, ze haakt in op iets dat klaarblijkelijk toch nooit stil heeft gestaan. Eerste reactie na de eerste draaibeurt: "Phew, geen kutplaat. Geen teleurstelling. Geen Lowlands 2004, waar ik samen met andere dEUS geliefden een relatiecrisis voelde aankomen: hoe lang kun je op iemand wachten? Pocket Revolution is het juiste antwoord: als het echte liefde is, voor altijd. Lekker hard wel, stevig. Een beetje weinig gekte. Geen Worst Case Scenario. Maar genoeg om niet op te geven." Eerste reactie na de eerste iPod shuffle: "Wat een rustig album!" Begin je achteraan, dan kom je weer een beetje in die bar onder de zee, dat andere album dat we allemaal zo geweldig vonden. Eerste reactie na de eerste week: "Shit, ik weet het niet meer. Hij stoomt, hij blaast, de cadans die er inzit, is niet eentonig, maar neemt je op sleeptouw. Al vanaf die eerste noot. Hard, maar ook ingetogen. Nog nooit was dEUS zo meedogenloos. De hand van duivelskunstenaar en nieuwe gitarist Mauro Palowski? Eerste reactie na de eerste maand: (telefoongesprek met andere dEUS-minaars) : "Ga je ook mee naar het concert in Desmet? Nee, dan ga ik wel met je naar Haarlem. Tof! Wil je ook in Eindhoven? Ik weet niet, drie keer is... ach...oké.. ik ga mee. Wat?Ja, echt, het beste dat hij ooit heeft gemaakt." Stel je zou je als artiest iets moeten aantrekken van je publiek. Omdat het in de wet staat, of omdat nu eenmaal is wat je moet doen als popmuzikant. De wensen, de verwachtingen, de eendagsgedachten die ze hebben. Het conservatisme waar Bush nog een punt aan kan zuigen, dat fans zo vaak kenmerkt. Van de drang om vast te houden aan die vlinders in hun buik die ze hadden toen ze jou voor het eerst hoorden. Waar zou de popmuziek dan nu zijn? dEUS deed dat gelukkig niet. Another hotellounge would be the worst case scenario. Weer een hoop gefrøbel met viooltjes, dubbele stemmetjes, Stef Kamil Carlens krijsen, Barman zuchten? Barman dacht er lang over na en viel niet in de val. Hij belde wel al zijn oude vrienden op, inclusief Carlens ja, en hij vertelde ze: dit ga ik doen en dit is wat jullie voor mij moeten doen. Zo is hij is weer wat hij moet zijn: de baas, die de zaak onder controle heeft. Back on track. Daarmee verloor hij fans, maar zal ook nieuwe vinden, en oude weer herwinnen. Maar nog belangrijker: Barman toonde met Pocket Revolution dat vooruitgang niet altijd vooruit gaat, niet altijd wijst in de richting waar jij kijkt. Daar is hij artiest voor. Daarmee bracht hij de popmuziek als ongrijpbaar fenomeen weer een beetje verder. Een meesterwerk?