"Es joe well noo, vie Sjermans hev no senz of Jumor vhatzo-effer," glimlacht de flink uit de kluitgewassen bassist Tobi van de Duitse band The Robocop Kraus ver voor de soundcheck. Uit alles blijkt later op de avond het tegendeel. Want nu Tocotronic de weg definitief kwijt is, en Rammstein is verzopen in haar eigen galm, hebben we er gelukkig weer een Duitse band bij die niet alleen over gitaren beschikt, maar ook over humor. En over de hooks, de looks én de songs om uit te groeien tot een lieveling van alle slimme en mooie jonge mensen van ons vaderland. The Robocop Kraus veroverde gisteren namelijk zonder ook maar één fiets te stelen heel Club 3VOOR12. Heel Club 3VOOR12? Nee, er waren een paar hardnekkige verzetshaarden in de gestalte van cynische bromberen van boven de 40, die mompelden dat ze het allemaal al eens eerder gehoord hadden -bij XTC, Wire en vooral bij Talking Heads. Maar toen zanger Thomas de tafels beklom en de single "You don't have to shout" werd ingezet, moesten ook de laatste mopperaars zich gewonnen geven: "Toch wel een goed bandje." Een heel goed bandje. The Robocop Kraus hebben zich met hun vierde cd "They Think They Are The Robocop Kraus" eindelijk geprofileerd als de nieuwe Duitse hoop -grappige liedjes over oude vrouwen die denken dat de tv-open haard hun huis in vuur en vlam heeft gezet, en over Matthias Rust die ooit met zijn vliegtuigje op het Rode Plein landde -allemaal om indruk te maken op een meisje. TRC had gisteravond geen vliegtuig nodig om indruk te maken op de meisjes -noch de jongens. Hun dynamische stage-act, hun goede songs, maar vooral het feit dat ze in live uitstegen boven zichzelf, maakte van hun optreden de smakelijkste Wiedergutmachungs-schnitzel die uw gastheer in lange tijd had geproefd. De kruimels bleven voor Spacekees & Terilekst en Vladimir. Niet dat de twee andere acts van de avond slecht presteerden, verre van dat. Turrie & Kees waren op dreef in het interview (waarbij Kees zichzelf onomwonden omschreef als een 'zenuwelijer' -wat een verademing als een B-boy zichzelf weet te relativeren, maar dit terzijde). En ze waren ook wel op dreef tijdens hun show, alleen...daar, in dat woord, show, zat hem nou net de kneep. Spacekees & Terilekst zetten te laag in om het weifelende Club-publiek echt over de streep te trekken. Hun act bleef een beetje steken bij club- en buurthuisniveau, want het was te weinig show om echt te beklijven. Je kunt nog zulke goeie rijms spitten, in nog zo'n mooie flow, met nogal zoveel woordgrappen. je moet wel het show-element op orde hebben. Een cd met backing-tracks die ook nog niet lekker aan elkaar gemixed zijn en die met het nodige amateurisme bediend wordt, helpt dan ook niet echt. En da's jammer, want 'Ik wil een meisje' en "Carnaval in Venray' zijn geweldig vette tracks. Volgende keer een dj, een band, een blaaskapel of een opblaascactus meenemen. Om het nog leuker te maken bij Spacekees & Terilekst. De Utrechtse band Vladimir had wel 10 opblaaspoppen mee kunnen nemen, dat had niet geholpen hun optreden tot een feest te maken. Hun stemmig-droevige postpop is wars van uiterlijk vertoon, veroorzaakt geen onmiddellijke verhoging van de bloeddruk en leent zich niet voor de pogo. Toch wisten zij met hun fraaie, rustige optreden een goede onderhuidse spanning te creëren, die reminiscenties opriep aan Radiohead, de vroegere Coldplay en Slint. Grootste troef is daarbij de opvallend onopvallende zanger Sander, en diens stemgeluid natuurlijk. Die jongen kan, als hij nog wat meer in zijn eigen gekte gaat graven, tot de vaderlandsche Tom Yorke uitgroeien -of in ieder geval tot de Utrechtse. Daarvoor zijn dan nog wel een paar echt geweldige songs nodig, maar met hun eerste cd The Notion Express heeft Vladimir alvast een goeie basis gelegd om op voort te bouwen (en ik zei bouwen hè, niet borduren!!) Tot zover maar weer, gaat nu allen heen in vrede -de heer zal u bewaren en anders The Carpenters wel.