Louisville, een behoorlijke stad in de staat Kentucky, is voornamelijk bekend vanwege de whisky die er vandaan komt. Minder bekend is dat er ook een hele trits muzikanten uit Louisville komt, zoals Will Oldham. Maar ook zijn maatjes van cultband Slint en David Grubbs, sleutelfiguur binnen de indiescene van Chicago en bekend van Gastr Del Sol komen er vandaan. Waarom deze aardrijkskundeles? Omdat de makers van Disque Pop de la Semaine Z er ook vandaan komen: My Morning Jacket. Even het geheugen opfrissen: In 1999 verscheen het debuut The Tennessee Fire. Alleen in Nederland renden we allemaal juichend naar de platenwinkels; in de rest van de wereld bleef het verdacht stil rond de release. In de jaren erna volgden diverse bandwissels en tekende de band bij een grote platenmaatschappij. Om het jaar verscheen een nieuwe cd. Z is de vierde. De fundering van het –inmiddels- vijftal heet nog altijd Jim James. De kracht van My Morning Jacket lag altijd in de roots van de band. Je hoorde de weidse prairies, je rook de whisky en je voelde het leed van het arme verlaten Kentucky. Het leed dat ook singer/songwriters als Neil Young en Will Oldham voelen. En dat dus een aantal albums lang. Tot het 2005 is en het er voor de band op aan komt. Waarschijnlijk heeft iemand van de platenmaatschappij Jim James verteld dat ‘het nu of nooit is’. Je kunt niet je levenlang wereldberoemd in Nederland blijven. En dus werd de Britse producer John Leckie ingehuurd. Leckie produceert niet aan de lopende band, maar heeft een indrukwekkend CV. Hij draaide aan de knoppen bij The Stone Roses toen zij Fool’s Gold opnamen. En hij zat ook achter de mengtafel toen Radiohead The Bends had. Verder produceerde hij ondermeer The Verve, Cast en het album K van Kula Shaker. En nu dus Z van My Morning Jacket. Het mag gezegd: zonder Leckie had Z het zoveelste My Morning Jacket album geweest. Nu is het verreweg het beste album van de band geworden. Neem nou die opener Wordless Chorus: alle vertrouwde ingrediënten -drums, zang, toetsen, bas en gitaar- zijn er, maar klinken beter, mooier en intenser dan ooit. De Neil Young traditie heeft plaats gemaakt voor een benadering die Leckie eerder succesvol toepaste bij Radiohead. En dan komt My Morning Jacket extra goed weg, omdat James het strotje van een nachtegaal heeft. Ook in It Beats 4 U hoor je Radiohead: mooie strakke drumpartijen en een vol pallet aan gitaar en orgelgeluiden. What A Wonderful Man heeft iets van Guided By Voices terwijl Off The Record klinkt als een nummer van The Who uit de jaren 80. Andere referenties op het album zijn The Flaming Lips, Mercury Rev en misschien ook wel gewoon Supertramp en U2. My Morning Jacket maakt zich vast al op voor een fikse stadiontournee. Bigger, better en natuurlijk net iets te kort.