Of je nou een doorgewinterde elektronicafreak bent of een toevallige passant: Boards Of Canada spreekt tot de verbeelding. Dromerige soundscapes roepen beelden op van verre constellaties. Niet zo gek, als je bedenkt dat Boardmembers Mike Sandison en Marcus Eoin hun vroegste muzikale inspiratie haalden uit Noordamerikaanse science-fictionseries van de late jaren zeventig. Midden jaren tachtig richtte Sandison zijn eerste band op. Na vele stijlveranderingen, wisselende bandleden en andere omzwervingen bleef hij alleen in studio over met Markus Eoin. De basis voor Boards Of Canada was gelegd. In de vroege jaren negentig perfectioneerden de twee hun sound en bestormden de elektronische muziekwereld met het album Twoism. In een tijd dat klinische geluiden en snelle strakke ritmes de danswereld in hun grip hielden, waren de opzettelijk diffuus gemaakte tracks van Boards Of Canada een verademing. Met het album Music Has The Right To Children (1998) werd hun eeuwige roem bezegeld, want weren ze ondergebracht in de stal van Warp. Daarna volgde het album Geogaddi (2002). Anno 2005 blijkt Boards Of Canada nog steeds lichtjaren vooruit te zijn op de rest. The Campfire Headphase is wederom een productioneel en compositioneel meesterwerk. Muziek om heerlijk bij weg te drijven of juist aandachtig te analyseren. De weemoedige akkoorden en lome ritmen worden op een intelligente manier gebracht zonder ingewikkeld te klinken. Daarom zou The Campfire Headphase zich niet alleen goed lenen als lesvoer voor musicologen, maar ook de boxen van een grote supermarkt niet misstaan. Afgezien van Chromakey Dreamcoat staan er op het eerste gehoor geen expliciete uitschieters op The Campfire Headphase. Maar in zijn geheel is het album een meeslepende en ontroerende belevenis. The Campfire Headphase is de juiste soundttrack voor een interstellaire reis: spaceshuttle in, iPod mee, album op repeat en op naar Alpha Centauri.