Glamcult is geen muziekblad, geen modeblad, geen filmblad, maar bevat wel al die elementen. Rogier Vlaming is er de hoofdredacteur: “Het gaat om het Glamcult-gevoel.” Het Glamcult-gevoel, dat is helaas nog geen begrip. Vlaming: “Het is grootstedelijk, jong, anders, het is punk, sjiek, wild. En underground.” Twee jaar geleden begon Glamcult, Vlaming had de naam eerder al bedacht. “Het was iets wat me leuk leek nog eens te ontwikkelen, gewoon een idee, biertje erbij, gezellig. Er was wel al een logo bedacht en ik had webadressen gereserveerd.” De directe aanleiding voor het daadwerkelijk uitvoeren van het plan was dat er niet echt een medium voor de uitgaansscène was. “Toen zijn we gewoon begonnen, met een kernploeg van drie of vier mensen. We brachten de bladen zelf weg op de fiets met een kar erachter.” Het eerste jaar haalden ze precies het break even point. Nu, 2 jaar, later is de oplage omhooggeschoten van 15.000 naar 40.000. Vlaming: “Geld is wel een motivatie voor mij. Maar alleen om Glamcult vooruit te helpen en te ontwikkelen. Ik hoef niet achterover te hangen in een zwembad.” Voordat Vlaming de journalistiek in ging, werkte hij in de modebranche, nadat hij International Business had gestudeerd in Amsterdam. “Ik kreeg het een beetje op mijn heupen in de modewereld. Dus werd ik art-director, kon ik meer met beeld bezig zijn.” Hij kwam in Tokio en Parijs, maar na een paar jaar bracht ook dat niet genoeg voldoening meer. Vlaming begon voor zichzelf. “Ik ben een tijdje consultant geweest bij bedrijven, en toen kwam Glamcult ineens. Ik houd ervan als verschillende disciplines bij elkaar komen, het gaat uiteindelijk om de mix en de sfeer. Dan maakt het niet uit of het een blad is, of een club, of iets anders.” Alles wat Vlaming doet lijkt te lukken. Dat was voor hem als kind wel anders. Hij bracht namelijk erg veel tijd door in het ziekenhuis. Een vorm van kanker aan zijn ruggenwervel moest operatief verwijderd worden, en daarna volgde een reeks correctieve operaties. “Ik weet eigenlijk niet meer zo veel van de tijd in het ziekenhuis. Ik herinner me wel dat ik een half jaar thuis lag, op bed in een gipsen schulp. Ik werd elke ochtend en avond op een houten plank naar beneden en weer naar boven getakeld.” Maar eenzaam is Vlaming niet geweest. “Er kwamen altijd wel vriendjes langs, en klasgenootjes met de juf.” Nadat de operaties voorbij waren, heeft Vlaming er eigenlijk helemaal geen last meer van gehad. “Ze probeerden me nog een driewieler aan te smeren, voor de voorzichtigheid, maar dat is niet gelukt.” Luister naar het hele interview van Leonieke Daalder met Rogier Vlaming