Het was een zware klap voor de new wave liefhebber, begin jaren tachtig. Boegbeeld Ian Curtis van de doomband Joy Division maakt met behulp van een keukentafel een eind aan zijn leven: hij hing zich op. Vandaag, 18 mei 2005, is dat precies 25 jaar geleden. Paul Evers heeft als journalist voor muziekblad OOR de zanger meerdere malen ontmoet. Waar hij was toen hij het tragische nieuws hoorde, weet hij niet meer. Evers: “Ik weet nog wel dat ik het nooit had verwacht. En toch kwam het niet als een verrassing. Hij gaf signalen, maar daar had hij een leven lang mee kunnen doorgaan. Al had hij ook te lijden onder zijn epilepsie. Hij liep niet te koop met zijn ellende. Wat dat betreft hakte de dood van Kurt Cobain er meer in.” Evers, inmiddels uitgever van hetzelfde muziekblad OOR, ontmoette Curtis voor het eerst vlak voor een show van Joy Division in Londen. “Het was een verlegen, depressieve man, waarmee je moeilijk contact maakte. Curtis was onaanspreekbaar en Peter Hook was dronken. Alleen met Stephen Morris viel te praten. Maar deze moeilijke ontmoeting vormde de basis voor een goed tweede gesprek. Al vertelde Ian Curtis niets over zijn privé-leven. Zodra het daar over ging, was hij letterlijk weg. Dan liep hij naar buiten. Maar ging je voor hun muziek, dan kon je ook met ze praten.” Vanaf het moment dat Curtis een einde aan zijn leven maakte, wist Evers dat het gedaan was met de band. “’Einde oefening’, dacht ik meteen. Met New Order heeft de rest van de band zich sterk doorontwikkeld, maar Ian Curtis wás Joy Division.” Evers over het motief van Curtis’ daad: “Hij deinsde terug voor de roem. De volgende dag had hij naar de VS gemoeten. Hij wilde eigenlijk alleen die eerste plaat maken en anders zou hij er na de tweede wel mee gestopt zijn.” Het belang van Joy Divison is met de jaren gegroeid. Evers: “Toen voelde je al wel dat het een belangrijke band was. Het album Unknown Pleasures viel precies in zijn tijd. Ze droegen die doom en schuchterheid heel erg uit. Als ze op het podium speelden, deden ze dat heel erg voor zichzelf. Ze hadden die verbetenheid: dat was ijzersterk. Het was afstandelijk en dat kwam echt van binnenuit. Joy Division is een pijler van de popmuziek. Ik draai het nog regelmatig.” NB: Luister ook naar de vier uur durende special over Ian Curtis in Grensverkeer (link naast dit artikel)