Funeral, het debuut van het Canadese Arcade Fire, is gemaakt om het verlies van enkele dierbaren te verwerken. Toch is het een punkrockalbum. Spil van het zevenkoppige monster is Wim Butler: “Maar we kiezen voor een orkestrale benadering. We zoeken altijd naar mooie melodieën.” “En mooie composities”, vult echtgenote Régine Chassage aan. Evengoed punk dus. “Maar op een Clash manier, niet op de Green Day manier.” In eigen land is het rap gegaan met de band. Bij de cd-presentatie was met duizend bezoekers uitverkocht. Butler: “Er was nog helemaal geen hype rond ons op internet. Dat kwam later pas. Al die bekendheid kwam door mond-tot-mond reclame. Als wij op een gewone dinsdag met onze vrienden van Wolfparade in Montreal speelden, was de show evengoed uitverkocht.” Arcade Fire maakt van elk optreden iets bijzonders. “Er is in het algemeen geen enkele goede reden om naar een rockshow te gaan. Maar maak je de fout om naar de onze te komen, willen we wel zoveel mogelijk van onszelf geven. We willen iets delen met het publiek: een brug slaan. Waarom zou je anders in zo’n rokerige club gaan staan?”, zegt Butler. Want aan ‘shoegazen’ doet de band niet. Butler: “We gaan niet op het podium staan zo van ‘o, jullie hebben het geheime dagboek gevonden, nu schamen wij ons’. We hebben zes maanden aan die plaat gewerkt. Dit is wat we doen. Het is uit wanhoop ontstaan. Ooit zijn we liedjes gaan schrijven. Op een gegeven moment hadden we al die nummers waar we in feite aan onderdoor gingen. Maar we moesten door.” Chassage verbaast zich over de regels die ook binnen de punkrock scene gelden: “Je hebt er net als bij klassieke muziek allerlei kledingvoorschriften. En muzikale regels. Maar als je door die regels heen breekt, wordt het juist spannend. Je kunt dan ook gemakkelijk een statement maken. Makkelijker als in moeilijke kunstvormen als videoinstallaties bijvoorbeeld.” Luister naar het hele interview van Niels Post met Wim Butler en Régine Chassage van Arcade Fire in Dubbel Check 23-3-2005.