Op de hoes van het nieuwe Dropkick Murphys album The Warriors Code staan twee boksers. Eén daarvan is de Ierse Mickey Ward. Een groot voorbeeld voor de Dropkicks aangezien zij het titelnummer aan hem hebben opgedragen. ‘Hij is het hart en de ziel van de sport’, valt in het cd-boekje te lezen. “En wij proberen het hart en de ziel van muziek te zijn,” grapt drummer Matt Kelly. “We zullen er altijd naar streven, maar tot nu toe is het nog niet gelukt. Misschien zal het wel nooit lukken.” Kelly legt uit wat zijn krijgerscode is: “Wees trots op wie je bent en wat je doet, verval nooit in extremen, wees nederig en dankbaar voor je leven en blijf clean.” Er is nog al wat veranderd in de bijna tien jaar dat band bestaat. Wat begon als een vriendenclubje dat muziek maakt voor de lol, is uitgegroeid tot een professionele band die verantwoordelijkheden neemt en een boodschap wil uitdragen. “Zo vreselijk serieus is het allemaal ook weer niet hoor,” stelt Kelly gerust. “We kregen succes door de lol die we hadden met muziek maken. Waarom zouden we dat niet gebruiken om goede doelen te steunen? Of om mensen te laten weten dat het niet erg is om trots te zijn op waar je vandaan komt? Zolang je maar niet in extremen vervalt natuurlijk.” De Dropkick Murphys komen uit Boston en zijn daar inderdaad trots op. In 2004 schreven ze speciaal een nummer voor het honkbalteam The Boston Red Sox. “We staan honderd procent achter onze geboortestad, dus waarom zouden we geen nummer schrijven over ons honkbalteam”. Mickey Ward en Red Sox, het is duidelijk dat Dropkick Murphys veel inspiratie uit sport halen. Toch ziet Kelly het als twee totaal andere werelden: “Voor een toeschouwer is het natuurlijk allebei entertainment. Maar vanuit onze achtergrond, de hardcore- en punkscene, is optreden iets van het publiek en de band samen. Die twee dingen zijn niet gescheiden. Wij entertainen het publiek en het publiek entertaint ons.” ‘Een voor allen en allen voor een’, luidt het motto op de homepage van de band. Dat gevoel van eenheid, of socialiteit uit de arbeidsklasse zoals de Dropkicks het zelf noemen, speelt een belangrijke rol. Maar in de muziekbiz is dat gevoel soms ver te zoeken. “Veel mensen in de ‘bizz’ zijn van goede komaf, rijkeluiskindjes. Op zich is dat prima, maar doe dan niet alsof je uit de arbeidsklasse komt,” vindt Kelly. “Ze praten je alleen maar naar de mond en gaan ‘s avonds terug naar hun ruime huizen in de buitenwijken, terwijl ze muziekinstrumenten kopen met papa’s creditcard.” The Warriors Code is nog net geen jubileumalbum. In januari 2006 bestaat de band tien jaar. De heren hebben inmiddels vijf studioalbums op hun naam staan en een tourschema waar je ‘u’ tegen zegt. Moe zijn ze nog lang niet. Kelly: “De truc is elke avond wat anders te spelen. We nemen een vast begin- en eindnummer, maar daartussen gooien we alles om. Als we bijvoorbeeld in Maastricht spelen, bekijken we de setlist van ons vorige optreden in die stad en proberen die zo veel mogelijk te veranderen. Dat houdt ons scherp.” The Warriors Code van Dropkick Murphys is tijdelijk te beluisteren op de luisterpaal.