De carrière van de gepassioneerde Ierse folkrockers The Frames leek begin jaren negentig een droomstart te krijgen. Ze werden toen bij het Island label getekend door de befaamde platenbaas Chris Blackwell, die ondermeer het talent van Bob Marley, U2, Steve Winwood en Tom Waits vroegtijdig inzag. “Ik was achttien en had eigenlijk elk contract wel getekend, maar wat voor mij toen uitmaakte, was dat Blackwell Tom Waits had getekend. Ik verliet zijn kantoortje met een prachtig perspakket van Waits album Bone Machine”, herinnert Frames frontman Glen Hansard zich. “Waits legde de lat zo hoog, hij maakte voor mij toen het verschil uit tussen kunst met een grote en met een kleine K.” Wat Hansard op dat moment nog niet wist, was dat Blackwell dezelfde dag nog ontslag nam. Een jaar later vond de band zich op een groot label dat hen eigenlijk niet wilde. “Een medewerker van de platenmaatschappij ging heel fijntjes op onze cd staan stampen onder het roepen van: ‘jullie zijn een kutband, en dit is een kloteplaat.’ Het is een wonder dat we het vertrouwen in de platenindustrie nog niet verloren hebben, ook al registreert onze radar telkens ‘lulkoek, lulkoek’. Ik weet ook niet waarom we nog doorgaan, maar als je je optimisme verliest, is het einde zoek.” Na gedropt te zijn door Island, was het jarenlang ploeteren in de marge voor wat fanatieke fans. Maar The Frames krijgen dit jaar weer een kans. Hun nieuwe album Burn The Maps komt wereldwijd uit via het Anti-label, dat toevallig ook weer Tom Waits onder contract heeft. In de tussentijd zijn The Frames na het goed ontvangen semi-acoustische For The Birds en het live-album Setlist wereldberoemd geworden in Ierland. Hansard: “Het lijkt wel alsof iedereen die The Frames ooit leuk vond, nu in een maatschappelijke positie verkeert, waar ze ons ook kunnen steunen.” Burn The Maps lijkt een rare albumtitel voor wereldveroveraars. Enkel geschikt voor ontdekkingsreizigers zonder landkaart, maar je moet de uitdrukking ook weer niet te letterlijk vertalen. “Het gaat over het kunnen loslaten van je referentiepunten, van je helden. Wanneer je opgroeit, zuig je alle informatie in je op. Maar zo rond je dertigste moet toch het moment komen, dat je volwassen wordt en niet meer te veel opkijkt tegen je helden.” Hoe zit het dan met held Bono van U2? Hansard blijkt hem persoonlijk te kennen. Vorig jaar bouwde hij een band op met Pixies voorman Frank Black, die graag een paar dagen rondgereden wilde worden door Ierland. “Achteraf blijkt het dat we helemaal niet zo veel over rock’n’roll gepraat hebben”, verbaast Pixiesfan Hansard zich. “We hadden het meer over hoe het is om getrouwd te zijn enzo. Maar op een avond vertelde Black me dat hij uitgenodigd was op een etentje van U2, die te vieren hadden dat R.E.M. in Dublin waren. Ik wierp nog tegen dat ik niet de jongste bediende uit wilde hangen, maar Black overtuigde me om mee te gaan. ‘Zij zijn slechts mijn kennissen, maar jij bent mijn kameraad.’ Nou, en daar zat ik dan tussen de goden van de rock. Op een gegeven moment hief Bono zelfs het glas om te toasten op The Frames.” Bescheiden als hij is, voegt Hansard er wel meteen aan toe: “Dat was een mooi moment. Maar ik ben er me wel van bewust, dat als ik niet samen met Frank Black was gekomen, ik niet eens in de buurt van het restaurant had kunnen komen.” Deze week verscheen het Frames album Burn The Maps, dat tijdelijk te beluisteren is in onze Luisterpaal. The Frames spelen woensdagavond 9 februari in het Amsterdamse Paradiso. Hun optreden in de Londense Bush Hall van november vorig jaar is nog te beluisteren op deze site. Beluister ook het hele interview met Glen Hansard van The Frames uit het programma Dubbel Check.