Laat ik de vroege vorm van dementie die mij ten deel is gevallen maar ‘gezegend’ noemen. Onhandig, ja, onthutsend voor anderen, ook dat. Maar ik merk dat ‘met de jaren’ (ahum) mijn liefde voor de popmuziek enkel maar toeneemt en het genot dat ik aan mijn favoriete muziek onttrek bijna het goddelijke niveau van eerste kennismakingen evenaart. Als kind kun je niet bij de schatkist – afhankelijk van zakgeld, verjaardagen en ruilhandel als je bent – maar een beetje ouwe lul heeft me daar thuis toch een rijkdom aan tovenarij staan; genoeg om de rest van een leven mee te vullen. De oude lul zelf denkt daar overigens anders over: die koopt bij wat-ie bijkopen kan. Demente dromen, ze zijn wel verdomde zoet. Zo liep ik de laatste maanden te mijmeren over een label in Nederland dat alle loslopende en vastzittende rock ’n roll bands onder zijn hoede zou nemen – zonder ook maar 1 enkele boodschap aan de historische verzuiling binnen het genre. Er moet, denk ik zo vaak, toch wel een patser in het Gooi op een afzichtelijke berg poen liggen die ook nog een stijve krijgen kan van zoiets als een ‘punksingletje’? Onze rock ’n roll beleeft een heropstanding waar vanuit de sjiekere kleinhandel wel even de schouders onder gezet moet worden, want wat Amerikanen betreft kun je Hollandse rock ‘n roll beter direct in de oceaan pleuren. Niet dat ze ernaar luisteren, maar hun snobisme verbiedt ze een internationaal perspectief – en een verpletterend groot label in garageland wil dan echt wel helpen - en dus komen ze pas over tien jaar aankakken met zeikbriefjes of je misschien nog ‘die en die Nederlandse single’ voor ze vinden kan, want dan zijn het ‘hele interessante platen’ en bizar dure collectors items. Enfin, ik zag het helemaal voor me, was flink van de wereld dus, want in diezelfde week bleek mijn favoriete platenzaak te moeten sluiten omdat het financieel eenvoudig niet meer uit kon. Dat botst niet alleen - als je een platenzaak-fetisj hebt zoals ik breekt het je hart. En het was niet dat ik het niet had zien aankomen. Maar ik liep demente dromen te dromen. Goddank. Gisteravond nog. Ik hopte – ’t was zondag tenslotte – van het ene voetbalkanaal naar het andere en stuitte per ongeluk op een portret van een muzikant op Nederland 3, een portret dat heel even het cachet van een legendarische muziekdocumentaire kreeg alvorens tot mij doordrong dat een en ander wel heel snel ‘gesneden’ was (de minutenlimiet). Net voor de brille van deze televisie mij de adem benam was het alweer voorbij. Even later zag ik de kop van iemand die zich voordoet als een van mijn favoriete schrijvers alles wat met kunst te maken had alweer morsdood zwatelen. Kan iemand dat programma nou niet ’s een definitieve RAM geven?! Het lef om zo’n kans op legendarische tv op te offeren aan flauwekul met de bite van een sudderlapje, je zou er van in het wilde weg gaan schieten, of, zoals in de planning staat overigens, Tracy Emins leeggeroofde bed van volschijten. Maar nee, ik droom verder. Iemand binnen de VPRO zal dit toch gezien hebben en eindelijk het besluit nemen om weer een fatsoenlijk muziekprogramma te lanceren? Ondertussen zal ik de oude man bij mij in de straat, die dag in dag uit de Avro Bode zit te lezen, vragen mij in het vervolg te tippen als er dergelijke flarden welwillendheid op tv vertoond worden, want je moet om zoiets niet te missen wel de hele gids uit je kop kennen. Ach, het zal ook wel weer dementie zijn, die me van het volgende doet dromen, me ervan overtuigt dat het moet, en ook gebeuren gaat: pop documentaires waarin eens een heel lied van de geportretteerde artiest te horen valt – een haalbaar unicum! Live concerten uit Paradiso van muzikanten onder de vijftig die niet bij Heineken onder contract staan – moet kunnen! Reportages over wat er zoal hier en daar aan de hand is in de wereld der muziek. Nee, nou begin ik te ijlen. Zelfs in een demente droom is dat teveel gevraagd. Nou, zet dan om te beginnen voortaan de muziekitems van RAM even voor of na de zendtijd van dat programma, zodat we ons favoriete kunstje niet meer hoeven te missen. Dan ga ik wel eens even wandelen in het Gooi, een ‘bakkie doen’ met rijke patsers.