Wat is ie stil! Eén gitaar, nee twee. Eentje voorzichtig tokkelend, de ander bij elke nieuwe maat met een zachte aai over de snaren. Tiende seconde: hoor ik violen? Slecht opgenomen zeg, iets harder dan maar. Seconde tweeëntwintig: ah, Cedric, de grote Cedric, die in het echt zo klein is, zingt. Tweestemmig. Nog wat harder. Hé, de lucht betrekt, één gitaar huilt … En dan, op precies vijfenveertig seconden ramt hij letterlijk je trommelvliezen: Frances The Mute, het nieuwe album van The Mars Volta, is onuitwisbaar binnengetreden. Harder. Het maakt niet uit op welke plek je dit overkomt. Ontsnappen is na die vijfenveertigste seconde onmogelijk. Elke ruimte zit vanaf dat moment tot aan de nok toe vol met geluid. Het Geluid. Harder. Dynamiek is het onuitgesproken woord dat veelvuldig voorkomt in Het Geluid. Net als op hol slaande gitaren die solo’s uitspuwen. Niet dat andere klanken pas op de plaats maken voor zo’n solo. Ben jij gek. Nee, het inspireert juist. “Wat doet die gitaar? Wooooaaaaaoooww!” Je hoort het de drummer denken, vlak voor hij als een dubbelzijdige Parkinson patiënt zijn honderd procent vette bijdrage levert aan Het Geluid. Nee, voor halfvol of mager is geen plek in het ultieme rockalbum Frances The Mute. Harder. Alles wat je tien jaar geleden hebt afgezworen in de hoop de draad van de moderniteit weer op te pakken met dat hele dancegedoe, alles wat je als herboren drum-n-bass kenner - want ja, het moest wel een beetje gek blijven - hebt verketterd als oude relikwieën van een vervolgen tijd, is er weer. Al je Hendrix- en Thin Lizzy-platen komen voorbij op Frances The Mute. Scheurende gitaren die The Darkness in het licht van een lachwekkend zaklampje zetten. Dramatische bombast die Matthew Bellamy (Muse) tot een weekendmuze van het genre degradeert. Het is er allemaal. Maar dan wel in het moordende tempo van je favoriete hardstyle dj-mix. Het Geluid slurpt schaamteloos klassieke heilige genres op. Zoals de blazers in The Widow die typsche Calexico-klank gijzelen en plaatsen in een beklemmende vochtige kelder. Of L’Via L’Viaquez, dat halverwege zwoele salsaklanken door een goor Argentijns achteraf straatje sleept. Gunt het een confronterende blik op een lijk tussen de vuilnis en schopt het daarna weer de twaalf banen tellende hoofdweg op. Harder. Nu we het toch over lijken hebben, de theorieën die Mars Voltisten nu al aan de dag leggen over het verhaal op het conceptalbum, zijn niet van de lucht. Het album eindigt zoals het begint. Zet je ‘m op repeat, dan sluit hij naadloos aan op de opening. Een perpetuum mobile, hij blijft maar gaan, onvermoeibaar, alsof er nooit iets verandert. Volgens officiële lezing is het verhaal gebaseerd op een boekje dat de overleden vriend en geluidsman Jeremy Michael Ward vond in een auto. Maar, wij, die Het hoorden, weten beter. Er is een moord gepleegd. En volgens sommigen ligt de sleutel tot de ontknoping in de tekst van de titeltrack. Die staat natuurlijk niet op de cd. Wellicht verschijnt hij als b-kant op de tweede single. Maar zeker weten doen we het niet. Het mag de gelovigen niet te gemakkelijk gemaakt worden. Harder. Het gekke is, als Het Geluid je eenmaal heeft genomen, maakt het niet meer uit wat anderen zeggen. Niet over jou, niet over Het Geluid. “Clichématige klote rockplaat? Je snapt het niet. Zielig voor je.” “Ik gek? Je weet niet wat je mist! Mijn leven was niet compleet en ook ik wist dat niet. Tot nu.” Je kunt het dragen, omdat je weet dat er overal ter wereld mensen zijn die precies hetzelfde hebben ervaren. Je herkent ze ook meteen. En dan heb ik het niet over die lolbroeken die nog steeds hun At The Drive In-pruik opzetten als ze naar Lowlands gaan. Harder. The Mars Volta, het album Frances The Mute en alles wat ermee samenhangt, maakt popmuziek wat het is: die ongrijpbare, onverklaarbare, slechts voelbare ervaring die zoveel meer omhelst dan alleen het bestaan van een liedje. Geniaal dus. Op elf…