Monica Electronica kan je ook kennen als Emma Baas uit de filmindustrie. Of als danseres. En ze studeerde ook nog eens aan de Kunstacademie en werkte in de reclamewereld. Maar wie denkt dat hier een opgeleukt modepopje zit met de fles Dom Perignon in haar linkerhand en haar Louis Vuitton bungelend op haar gemanicuurde rechterhand, heeft het mis. De dj, die zo’n 2 tot 3 x per week draait op uiteenlopende feesten, vertelt over haar filmverleden: “Ik ben regie-assistente en productie-assistente geweest bij kleinere producties, veel arty dingen”, en over haar reclameverleden zegt ze: “Ik had op een gegeven moment geen zin om dingen aan de man te brengen waar ik eigenlijk niet achter stond.” La Electronica ging dus duidelijk niet voor de harde centen, ook niet toen ze net begon met draaien: “Ik zou destijds zelfs geld hebben bijgelegd om te mogen draaien. Nu niet meer, hoor.” De fascinatie voor muziek zat er al vroeg in, maar ze begon relatief laat aan het draaien als dj. “De hele platencollectie van mijn ouders mocht ik hebben. Ik kan me daarvan vooral het werk van Jim Crow en Cliff Richard herinneren. Ik heb goede herinneringen aan Cliff Richard, maar zijn muziek vind ik niet veel aan. Mijn vader hield er van.” Waar Monica Electronica wel van hield als kind was het duet van Jermaine Jackson en Pia Zadora – de floorfiller uit 1984, die het pensioen van beide b-artiesten veilig stelde – And When The Rain Begins To Fall. Monica / Emma was toen slechts zes jaar oud: “We hadden het nummer op single en ik ging er spontaan bij dansen en springen.” Één van de belangrijkste elementen die Monica Electronica beïnvloed heeft, is onbetwist haar vader. “Ik ben uiteindelijk niet de reclame ingegaan, wat mijn vader jammer vond, maar hij heeft me altijd gesteund. Mijn vader heeft me meegegeven om dingen altijd doen vanuit je hart. Dus toen ik het plan opvatte om op mijn 14e naar Rusland te fietsen, heeft hij me geholpen. En het is ook echt gebeurd.” Monica was al vroeg onafhankelijk en volwassen; op haar zeventiende ging ze al het huis uit om op kamers te gaan. “Toen kon ik me niet voorstellen dat je op je eenentwintigste nog thuis zou wonen. Achteraf is denk ik dat dat misschien nog best wel prettig is.” Tijdens haar tijd op de kunstacademie gebeurde het regelmatig dat ze het in een drukke periode soms even niet zag zitten. “Kon ik niet slapen. Dan moest er een of andere opdracht af ofzo. Een keer ben ik met mijn walkman met Beethoven op naar de Erasmusbrug gefietst, waardoor ik weer opgeladen raakte. Dan kon ik er weer tegenaan. Ik geloof niet dat ik ook mooiere muziek heb gehoord dan dat stuk van Beethoven. Een poging om na de academie toch de reclamewereld in te gaan, was een teleurstelling. “Mijn eerste indruk was niet echt verpletterend, ik vond die wereld oppervlakkig. Terwijl ik redelijk idealistisch ben. Op een gegeven moment hadden we op het bureau waar ik werkte voor een campagne een zogenaamde pitch, waar we allemaal aan mee konden doen. Ineens gingen op kantoor alle deuren dicht omdat men bang was dat ideeën van elkaar gejat werden, er ontstond een echte strijd.” Hoe Emma Baas verzeild raakte in de dj-wereld, kan je horen in de uitzending van Ziel en Zaligheid van 14 december.