Albert West voelde zich zo vereerd door de videoclip die Nederlandse militairen in Afghanistan hadden gemaakt bij het liedje dat hij heeft gezongen, dat hij besloot hen te verwennen met een bezoekje. Op dit moment schalt Is This The Way To Amarillo door het Tora Bora gebergte. Navraag bij het Ministerie van Defensie leert dat het om een éénmalige actie gaat. Voorlopig zullen er geen andere Nederlandse artiesten naar Centraal Azië afreizen. Toch belde 3VOOR12 een rondje om animo onder bands te peilen.
Kevin Aper van punkrockband The Apers sluit niets uit. “Of we nu voor jongeren, bejaarden of militairen spelen: het is altijd leuk,” zegt hij vol overtuiging. Maar erg enthousiast is hij niet: “Ik vind het wel een beetje eng, Afghanistan is wel een oorlogsgebied.” Of Nederlandse militairen gestationeerd in het buitenland vaker recht hebben op live vermaak, weet Aper niet zo. “Het is gewoon hun werk. Als je op kantoor werkt, komt er ook niet elke week een draaiorgel langs.”
Das Oath zou je in ieder geval nooit aantreffen op de legerbasis in Afghanistan. Drummer Marcel Wiebenga: “Ik zou niet zo goed weten wat Das Oath daar te zoeken heeft. Onze subtiele noise is niet het soort muziek waar die militairen van uit hun dak gaan. Bovendien heeft onze zanger de neiging het publiek uit te dagen en er een beetje ruzie mee te zoeken. Straks gaan ze met bierflesjes naar ons gooien, of erger: ze schieten ons neer.”
“Ik snap best dat je als militair uitgekeken raakt op die woestijn daar,” zegt Peter Pan Speedrock’s Peter van Elderen. “Gamen, bridgen en schaken blijft ook niet altijd leuk.” Maar zelf heeft hij nogal scrupules om de soldaten te entertainen. “Ik weet wel leukere plaatsen op de wereld om te spelen, maar misschien als we er heel veel geld voor krijgen.” Van Elderen vindt de beslissing van het Ministerie om Albert West te sturen niet erg democratisch. “Ze zouden bij die jongens zelf moeten peilen wat ze willen zien. Ik geloof dat niet iedereen daar op Albert West zit te wachten, mij zou je er in ieder geval geen plezier mee doen.”
Bands weinig animo om te entertainen in Afghanistan
Kevin Aper: “Op kantoor komt toch ook niet elke week een draaiorgel langs”
Rond de Tweede Wereldoorlog was het vanzelfsprekend dat militairen overzee konden genieten van de zwoele klanken van Vera Lynn en Marlene Ditrich. Nu is het een unicum dat Albert West afreist naar Afghanistan om Is This The Way To Amarillo te zingen. Of zijn er nog meer bands met ambities richting Centraal Azië?