Neen, Autolux is geen hobbyproject van ons aller Lux Janssen zelve. Een potje googlen leert de in popgenealogie geïnteresseerden, dat het rocktrio uit Los Angeles niet uit broekies bestaat. Sexy blootpotige drumster Carla Azar speelde ooit in Ednaswap - bekend van het schrijven van de hit Torn voor Natalie Imbruglia. Zanger/bassist Eugene Goreshter speelde vroeger in het vage rockbandje Maids Of Gravity. En gitarist Greg Edwards zat achter de band Failure, die later A Perfect Circle-gitarist Troy van Leeuwen in de gelederen had. Connecties te over dus, maar de sleutel ligt bij het management: dat bestiert ook The Shins en The White Stripes. Ook hippe bands hebben openingsacts nodig, en Autolux was jarenlang opener voor menig, nu beroemde band: The White Stripes, Beck, The Shins, Nine Inch Nails etcetera. Naar voren geschoven door het invloedrijke management, en goed genoeg bevonden door de muzikanten in kwestie. Geen wonder, want Autolux maakt bij uitstek muzikantenmuziek: klinkt op het eerste gehoor interessant voor gevorderden en daarbij ook nog eens lekker vage teksten. Daarbij komt nog dat de bandleden inmiddels weten hoe het rockcircus werkt. Ook hippe producers hebben speeltjes nodig, in de vorm van een eigen label bijvoorbeeld. Bluesman T-Bone Burnett, na zijn werk met Elvis Costello en Los Lobos pas echt beroemd geworden door de Coen brothers filmsoundtrack Oh Brother Where Are Thou?, had wel zin in een mals blaadje. Autolux was de gelukkige. Mede dank zijn productie en het studiowerk van Dave Sardy (Barkmarket) pelt Future Perfect zo lekker langzaam af en steken de melodieën pas na geruime tijd boven de gitaarlijnen uit. Ook hippe voorprogramma’s moeten eens met een album op de proppen komen. Drumster Azar brak eerst nog haar elleboog strategisch op zoveel plaatsen, dat beveiligingsbeambten zich bij de röntgenpoortjes op de luchthaven nu een hartaanval schrikken van het aanwezige metaal. Maar daardoor kon Autolux wel precies op het juiste moment toeslaan met een pamflet van de Nieuwe Vaagheid, nu de Amerikaanse collegeradio uitgekeken is op te makkelijk te verpeuzelen popliedjes. Concreter: webwinkel Amazon verkoopt het album met korting in een pretpakket met Funeral van Arcade Fire, ook al zo’n ultrahip op het eerste gehoor moeilijk te vatten album. Zo, dat zijn weer een hoop namen op een rijtje. En dan hebben we de popjournalist nog niet eens aan het woord gelaten. De nieuwe ‘shoegazer sound’ zou het zijn, loeihard live maar wel met melodie. Het genre van de Britse bands als My Bloody Valentine en Ride, die begin jaren negentig wel naar hun gitaarpedalen moesten staren om te zorgen dat hun geluidmuren niet omvielen. Maar dan gezien door de bril van Sonic Youth, want Autolux komt natuurlijk uit Amerika. Allemaal waar, Plantlife is de dreinerige kant van My Bloody Valentine en voor het snappy Blanket zou Sonic Youth zich niet schamen. Supervage drugsgeralteerde teksten, en dan ineens een bevrijdend poppy ‘Sha-La-La, Let’s Go’-refreintje in Here Comes Everybody. Voor dit soort bands is het een geluk dat de Luisterpaal er is. Je moet het echt een keer of drie horen, voordat het kwartje valt. Tijd zat, want het is toch een duilerige zomer. Dan pas begint het licht op de hoes, dat ze zelf in elkaar schijnen te fröbelen voor arty lichtshows, te branden. Echt. Future Perfect staat tijdelijk op de Luisterpaal.