Zwartwit foto’s, koffievlekken en ouderwets getypte teksten: blader door het boekje van de cd Blinking Lights And Other Revelations van Eels en de nostalgie druipt van de pagina’s af. En ook bij beluistering van de twee cd’s valt op dat Mark Oliver Everett –a man often called E- een enorme hang naar het verleden heeft. Alsof je de muziekdoos, die je bij oma op zolder hebt gevonden, openklapt en het dansende paar op de mechanische tingeltangel begint rond te draaien. Je kijkt in het spiegeltje dat in de binnenkant van de deksel vastzit en terwijl je je jezelf betrapt op de eerste kraaienpootjes naast je ogen, schieten de laatste drie decennia aan je voorbij. Geen druilerige zaterdagen waarop het voetbal is afgelast en je jezelf te pletter verveelt op je doorzonkamertje, ook geen lange fietstochten langs molens op eindeloze dijken, maar bloed Amerikaanse tafereeltjes. Het zijn de sixties en je geliefde wordt opgeroepen om mee te vechten in Vietnam. Ineens zijn het de seventies en je date met de homecoming queen tijdens de langverwachte prom gaat niet door. Bummer! Of de autofabriek in Detroit gaat dicht en nu wordt je vader werkeloos. Blinking Lights And Other Revelations klinkt als een soundtrack voor groot en klein leed. Blinking Lights is de weerslag van de afgelopen zeven jaar uit het leven van E. Zelf zegt hij dat het dubbelalbum over ‘God and all the questions related to the subject of God’ gaat, en tevens ‘een liefdesbrief aan het leven zelf’ is. Everett is geen makkelijke man, dat hoor je meteen. De eerste en eigenlijk enige keer dat Eels bij een redelijk groot publiek onder de aandacht kwam was met hun single Novocane For The Soul uit 1996. Wie zich de video kan herinneren –de band speelt zwevend in een steeg-, heeft de peinzende kop van E waarschijnlijk nog altijd aan de binnenkant van de hersenpan gebeiteld staan. Je ziet E zijn eigen verleden herkauwen: ik had dit, ik had dat, ik had zo, ik had zo… De 33 tracks worden overheerst door akoestische gitaren en mooie orkestraties. Soms wordt een liedje klein gehouden, dan weer met veel bombast aangezet. Toch ademt het album één sfeer uit: nostalgie. 33 keer is het alsof je het verleden in wordt getrokken. Zeg maar de sfeer van Summer In The City van The Lovin’ Spoonfull. Niet verwonderlijk, want John Sebastian, schrijver van die hit, speelt mee op het album en schrijft ook nog mee. Verder laat ook Tom Waits zijn spoor achter, evenals REM’s Peter Buck. Geen wereldschokkende veranderingen op Blinking Lights. Het album is nog beter, nog persoonlijker en nog meer E dan de zeven voorgangers. Misschien dat het volgende album heel anders wordt. In Old Shit/New Shit schrijft Everett: I’m tired of the old shit, let the new shit begin. Maar dan zie ik weer dat gefronste voorhoofd van Everett uit Novocane voor me en bedenk mij dat geen pijnstiller is opgewassen tegen het leed van Mark Oliver Everett.