Het tweede album van de Libertines is een weerslag van de wereld van de drugs en rock 'n roll waarin de twee voormannen en hartsvrienden Carl Barât en Pete Doherty zich de laatste twee jaar hebben gestort. Carl hield het hoofd boven water, Pete raakte verslaafd aan crack en heroine en haalt wekelijks de headlines van de Britse boulevardpers. De band nam nog wel als geheel het album op, maar Pete werd na de zoveelste mislukte afkickpoging begin deze zomer aan de kant gezet. Voor zijn maatje Carl een heel moeilijke maar onverbiddelijke beslissing. De plaat werd dus in zware tijden opgenomen. In de studio waren volgens Carl Libertine aanwezig: "Vier bandleden, waarvan sommige in grote problemen, twee security guards, een levende legende (Mick Jones van The Clash), een 'svengali' als manager en een relaxte platenmaatschappij. Er waren mooie momenten, maar ook verschrikkelijke. Er werd gevochten in de studio. Welke band heeft nou twee security guards in een opnamestudio? Het is heel deprimerend, maar de songs moesten worden opgenomen. En de nummers op de plaat zijn door de omstandigheden nog autobiografischer geworden dan eigenlijk bedoeld." "Er zijn veel rare dingen gebeurd. Pete is het afgelopen jaar drie keer in en uit de afkickkliniek geweest. En hij vertelde op een gegeven moment verhalen in de Engelse pers die ons in een kwaad daglicht stelden. Ik dacht, als het zover komt dat je je eigen band op het spel zet om je eigen drugsverslaving te onderhouden en aandacht te krijgen, dan is er iets heel erg mis. Het maakte ons allemaal verdrietig, nog meer dan kwaad. Maar ik heb hem vergeven, ik wilde alleen dat hij beter werd." Na een laatste, mislukte afkickpoging in een Thais klooster brak er iets bij Carl. "Iedereen was het na twee jaar van deze nonsens eens: zo kunnen we niet doorgaan. Het laatste wat we konden doen is hem uit de band zetten. En hij wilde zelf ook niet beter worden. Het moeilijkste ter wereld is om iemand te vertellen dat hij niet meer bij je mag zijn. Vooral als die persoon zelf niet snapt waarom. Hoewel, ik denk dat hij het best snapt, maar hij zit in een soort ontkenningsfase." Luister ook naar het hele interview met Carl Barât.