Zonder The Ex zou muziek distributeur De Konkurrent niet hebben bestaan. De band zocht ooit een geschikte manier de eigen platen te verspreiden en besloot zelf maar iets op te zetten. Typisch The Ex: zelf doen! Maar daar ligt natuurlijk niet de grootste verdienste van de band. De kenners zijn het er over eens: The Ex is een wereldwijd bekend instituut waar we best trots op mogen zijn. En dat komt niet in de laatste plaats omdat de band zichzelf keer op keer opnieuw uitvindt. Jacob Haagsma (muziekjournalist NRC, Oor, Leeuwarder Courant) “De eerste keer dat ik The Ex zag was in 1986. Ze speelden in het jongerencentrum van Joure. Ik kende toen de muziek al. Op hun eerste plaat zat zo’n stickertje met de tekst ‘betaal niet meer dan een tientje’. Daarna heb ik ze nog zo’n zeven keer gezien.” “Het goede van The Ex is dat ze zo strijdbaar zijn. Ze spelen fel en hoekig, maar ook heel open. Door de jaren heen hebben ze veel interessante keuzes gemaakt. Nu spelen ze bijvoorbeeld met veel improvisatie. Met de nieuwe bassiste putten ze ineens weer uit de modern klassieke hoek. Dat is heel knap voor een stel ex-punkers met weinig muzikale bagage. Ze hebben nog altijd een pioniersgeest. Petje af!” Klaas Schippers (gitarist Solbakken en werkzaam bij cd-distributeur De Konkurrent) “Door de jaren heen heb ik ze twintig keer gezien, misschien wel vaker. Het kan ook veertig keer zijn. Maar dat is niet zo gek als een band al zo lang bestaat. Dan hoef je ze eigenlijk maar één keer per jaar te zien.” “Hun kracht is optreden. Vroeger waren ze heel energiek. Dat was al het halve werk. De liedjes zorgen voor de andere helft. Later werd er muzikaal meer uitgediept. “Ik zag ze ooit samen met Test Dept. optreden. Iedereen dacht dat het optreden in het NL Centrum aan de Rozengracht zou zijn. Maar iedereen werd daar met bussen opgehaald en afgezet bij het Waterlooplein. Bleek dat het optreden in de voetgangerstunnel van dat verkeersplein was. The Ex klonk toen heel industrieel terwijl ze dat niet waren.” “The Ex is een instituut geworden. Dat is eigenlijk heel raar omdat punk eigenlijk tegen instituten was. Toch plegen ze geen karaktermoord.” Arnold de Boer (Zea) “Ik zag ze vijf jaar geleden voor het eerst op een festival. Dat was een openbaring.” “Wij speelden begin diet jaar met The Ex op het benefiet voor het behoud van boekwinkel Fort Van Sjakoo. Het klikte meteen. Onlangs vroegen ze of wij op hun jubileumfeest wilden spelen.” “Zij tonen aan dat variatie de enige mogelijkheid biedt om als band lang te blijven bestaan.” Peter Bruyn (Freelance muziekjournalist GPD-dagbladen) “The Ex zit voor mij in de top 5 van belangrijke Nederlandse popgroepen. De hoes van hun eerste album -een krantenfoto met ME-ers die een deur intrappen- zette mij aan hun muziek te kopen. Ik was meteen verkocht. De eerste keer dat ik ze zag was in een kraakpand in 1980. Ik speelde met mijn band De Doemdenk Dance Band in het voorprogramma. Wij speelden zelfs een cover van The Ex.” “Pas ergens in de jaren 90 begon ik het muzikale belang van The Ex in te zien. Waarschijnlijk zagen zij het toen ook pas in.” “De kracht van The Ex is hun volstrekte onafhankelijkheid, zowel organisatorisch als muzikaal. Ze maken geen punk of jazz; ze maken Ex-muziek. Het is een stijl die zelfs in het buitenland door mensen als Thurston Moore van Sonic Youth als typisch Nederlands wordt gezien. Dat kun je van Kane niet zeggen.”