De Engelse band M.A.S.S. heeft een hele aardige debuut-cd vol vuige rock afgeleverd, waarvan opener 'Testify' tot een van de favoriete nummers van uw gastheer behoort. (Als dat nu de opener van die nieuwe, uitermate slappe cd van The Detroit Cobras was geweest...maar goed). Een hele aardige plaat, die 'Revolution'. En dus hadden we de stap om M.A.S.S. te boeken aangedurfd, ook al omdat ons berichten bereikt hadden over de fenomenale live-show van M.A.S.S.. En ja, dat moeten we toegeven: het was me nogal een show. Zij het dan één die veel weg had van een nachtclub-act. Want als de overigens verder zeer sympathieke zangeres Justine (type sexy buurvrouw) op haar hoge hoerige lieslaarzen over het podium dribbelt als de blonde incarnatie van Tina Turner, werkt haar act bij een aantal aanwezigen meer op de lachsspieren dan op de heupen -waar zoals we allen weten, de rock 'n roll- en sexspieren samen komen. Edoch, als zij met haar band van noest voorthakkende bootwerkers flink van leer trekt, weet Justine met haar fikse strot en tomeloze energie de zaal tot flink wat enthousiasme te bewegen. En als ze het muzikaal niet voor elkaar krijgt, doen haar zwiepende benen, haar ver opengeritste hot-pants en haar uitgelopen mascara het werk wel. Beginnende erecties, grimassende glimlachen en plaatsvervangende schaamte strijden om voorrang. Conklusie: Onduidelijk, behalve dan dat uw gastheer zeker weet dat M.A.S.S. niet alleen Angel Place maar elk willekeurig ander motorclubhuis in Nederland en ver daar buiten op stelten zou kunnen zetten. Waarvan acte. The Hacksensaw Boys sluiten aan bij een geheel andere traditie, namelijk die van bluegrass, folk en country & western, zoals die al bijna 100 jaar te horen valt in de Blue Ridge Mountains en de rest van landelijk Amerika. Zes artistieke boerenpummels, die zich in een bezetting van mandoline, banjo, gitaar, contrabas, fiddle en percussie (dwz. wasborden en soepblikken) rond de microfoon scharen en met de inzet van een punkband de longen uit het lijf zingen. Het ziet er allemaal uit of ze zo zijn weggelopen uit O Brother Where Art Thou, alleen klinken ze nog beter. Of het iets te zoeken heeft op het huidige 3FM, geen idee, maar relevanter dan Rammstein en Blof was het zeker. Hoogtepunten: het enthousiast meegebrulde 'Cannonball' (Aangekondigd als een lied over problemen "variërend van het te laat komen voor een afspraak tot desastreus verlopen verkiezingen"), maar vooral het strijdlied "We Are Many" waarin het leek alsof The Pogues er vandoor gingen met een lied van Bob Dylan en Hank Williams dronken op de achterbank lag mee te zingen. Humor, strijdlust, durf en goudeerlijke gasten met goede liedjes - het publiek en uw gastheer konden er geen genoeg van krijgen. Maar we kregen nog meer. Aan onze Twentse steenpuist en beroepsdwarsligger André Manuel de eer om de avond in zijn eentje af te sluiten. Uw gastheer had er het volste vertrouwen in, omdat die Manuel de week daarvoor in Arnhem het publiek nog had zien bespelen alsof het zijn oude vertrouwde harmonium was. Maar voor André begon te zingen en schmieren en te dollen was er eerst het interview. Waarbij kalm en duidelijk de moord op van Gogh werd gekoppeld aan Manuel's jongste boek 'Het einde van de Nederlander zoals wij die kennen', om uit te monden in het intelligentste gesprek over de vrijheid van meningsuiting dat in dagen werd gehoord. Kortom: een lesje in beschaving, kritiek, interviewtechniek en conversatie waar onze nationale dorpspomp Barend & Van Dorp nog iets van op had kunnen steken - als ze überhaupt weten dat er mensen in dit land rondlopen van het kaliber van André Manuel (vermoedelijk niet). En toen moest het Grolsch drinkende woord-orgel nog spelen! De dekselse Twentse Tom Waits won moeiteloos de zaal voor zich met het bizarre verhaal van Bob en het schitterende 'Feest', zodat iedereen gelouterd naar de uitgang kon, om aldaar de strijd met de barre buitenwereld weer vol goede moed aan te gaan. Volgende week weer feest, dan met Bright Eyes, Kubus en Dolerean.