Tijdens de eerste editie traden vier acts op die tot de ‘experimental folk’-beweging gerekend kunnen worden. Dit in de ruime zin van het woord. Want dat is uiteindelijk toch de opzet van experiment: het vrijwaren van hokjesgeesten. Maar verwantschap was er, dat wel. En aan de term folk werden zaterdag verschillende interpretaties ontleend. Het was de Amerikaanse gitarist Glenn Jones die voor een goed gevulde zaal als eerste optrad. Slechts gewapend met gitaar bracht hij akoestische folkinstrumentals in de geest van John Fahey, de in 2001 overleden meestergitarist bij wie Jones in de leerschool ging. Hij zei het ook, tussen een tweetal nummers, hoe groot de invloed van John Fahey voor hem is geweest. "I think about him every day," zei Jones. En stiekem gingen onze gedachten ook naar hem uit, al dromende, terwijl Jones de meest prachtige melodieën foutloos uit zijn gitaar tokkelde. Vervolgens was de beurt aan P.G. Six, het project van gitarist/harpist Pat Gubler - die doorgaans deel uitmaakt van het Newyorkse improfolk-collectief Tower Recordings. Hij werd bijgestaan door multi-instrumentalist Tim Barnes die zich van djembee, gongs en het snaarinstrument ukelin bediende. Op het podium was de uitvoering iets droger, in vergelijking met de twee albums, maar de beperkte instrumentatie pakte wonderwel uit. Doordat de songs minder vol klonken was er meer ruimte, meer spanning ook, en werd de niet altijd even klankvaste stem van Pat Gubler weggepoetst door de verrassende ingevingen van Tim Barnes. Acid-folk, het bestaat… Daarna beklom het Zweedse Music 77 het podium. Liedjesschrijver en zanger-gitarist Johann Krantz had de uitvoering van de set ook wel alleen afgekund. De charismatische voorman, enigszins vervelend ook (een slechte kater bleek de oorzaak, zo verexcuseerde hij zich), beschikt over een dermate dwingende voordracht dat elke instrumentale toevoeging overbodig maakt. De spaarzame gitaarbegeleiding van Krantz volstond. Meer was niet nodig. Dat moeten ook de bassist, drummer en tweede gitarist gedacht hebben, zo doelloos en schaapachtig schaarde ze zich achter de muzikale spil. Maar voor het beeld, het oog wil tenslotte ook wat, was een bandformatie een welkome afwisseling. De avond werd afgesloten door Jack Rose, de gitarist van Pelt, die de zaal hypnotiseerde met akoestische drones. Met de gitaar plat op schoot, begeleidde Jack Rose zich van een opvallende vorm van percussie: het ophalen van de neus. Hij was snotverkouden en door de zithouding werd niet alleen de gitaar versterkt maar reikte de microfoon ook de neus. Het bleek geenszins een storende factor. Totaal bedwelmd door de drones, waarbij de gitaarklanken opgingen in secundaire boventoonpatronen, was het publiek de gehele set murw geslagen. En dat door een man met gitaar, terwijl het klonk alsof er een heel orkest op het podium stond. Kortom, het was een avond met veel verrassingen. 'Folk unsorted'. Wordt vervolgd. Met dank aan Edo Pieper (videoregistratie) en Iker Spozio (posterontwerp).