Tien jaar geleden debuteerde Nas met Illmatic, alom beschreven als een onmiskenbaar meesterwerk. Zes albums droeg hij de last van het ‘te vroeg pieken’ op zijn schouders maar met het verschijnen van zijn nieuwste tweeling lijkt het erop dat hij misschien wel eens over het niveau van Illmatic heen kan gaan. Street’s Disciple is Disque Pop De La Semaine. Als Nederlands je moerstaal is, is het lastig om Street’s Disciple, het nieuwe album van rapper Nas – spreek uit Nááás – op volle waarde te schatten. De kracht van Nasir Jones, zo heet hij volledig, is namelijk het vertellen van verhalen: verhalen van de straat natuurlijk. En die komen beter aan als je goed hebt opgelet tijdens de Engelse les. De dubbellaar staat weel vol met mooie anekdotes, meestal schrijnend, soms grappig. De lappen Engels vliegen je constant om de oren, maar wie wil luisteren begrijpt wel waar Nas het over heeft. Zoals gezegd, de forté van New Yorker Nas is de pen. Muzikaal is er op Street’s Disciple weinig nieuws onder de zon. Een blaxploitation-sampletje hier, een George Clinton-sampletje daar en af en toe een vette knipoog naar de oerdagen van de hiphop. Zo humanbeatboxt Doug E. Fresh gezellig mee op Virgo. En een hiphop-album is geen hiphopalbum als niet al je maatjes uitnodigt voor een gastrolletje. Zo komt als eerste mevrouw Nas, Kelis, in het nummer American Way langs. ‘Hou het dichtbij huis’, moet Nas gedacht hebben toen hij ook zijn vader, jazzmuzikant Olu Dara, op twee tracks vroeg mee te spelen. Naast een bekende naam als Ludacris schroomt Nas zich niet om ook fris talent voor het voetlicht te brengen. Scarlett, een vrouwelijke mc doet mee op Sekou Story, dat aanvankelijk leunt op de oerrap Sport van Lightnin’Rod maar halverwege, als Scarlett erbij komt, omslaat in de Lynn Collins/James Brown klassieker Take Me Just As I Am. Ook doet ze mee op de tearjerker Live Now. Ook hier breekt haar bijdrage de track in tweeën. Het Nas gedeelte heeft muzikaal veel weg van 2Pac, maar als Scarlett de microfoon overneemt lijkt het wel of iemand van Wu-Tang achter de knoppen is gaan zitten. Ingrepen die, evenals de wisselende producers, het album spannend houden. Want dat is Street’s Disciple zeker: een mooi afwisselend album. Overigens doet op internet het gerucht de ronde dat Scarlett Nas zelf zou zijn. Maar dan met een stemvervormer. Of komt zoveel talent misschien wél gewoon uit de lucht vallen..