Met haar oor tegen de luidspreker aan, luisterde kleine Sonja van Hamel naar het lieflijke ‘Girl’ van The Beatles. Haar moeder was pianolerares en stond er alleen voor. Ook Sonja raakte spelend betoverd door het instrument en al snel wist ze dat ze later iets creatiefs wilde doen. Toen de zesde klas Sneeuwwitje speelde, kreeg Sonja al de hoofdrol. “Vroeger vond ik het helemaal niet eng. Tot mijn veertiende sprong ik het toneel op en begon ik meteen te zingen. Van de ene op de andere dag kwam dan het bewustzijn dat alle mensen naar me keken en ben ik veel meer verlegen geworden.” De zorgeloze kindertijd illustreert ze in Ziel en Zaligheid ook met de playlist: Die Mooie Kindertijd van J.J. De Bom en een witte, vinyl plak met Give The Girl A Break van de Dolly Dots erop. Niet zonder reden, want met een aantal pubervriendinnetjes had ze een Dolly Dots-playbackclubje, om vervolgens volledig live te gaan zingen. Door haar gestalte kroop ze in de rol van Patty en qua zang nam ze de leadpartijen voor haar rekening. “Toen werd het gevoel dat ik altijd had gehad plots duidelijk. Dit is het: ik moet zingen, zingen, zingen.” Sonja ging naar een vrije school, waar het creatieve werd gestimuleerd. “Soms werd dat ietsje te veel en werkte het eerder benauwend”. Daarom koos ze na de middelbare school voor een opleiding psychologie. Maar het creatieve bloed kruipt waar het niet gaan kan, Sonja trok daarna naar de Rietveld Academie en vond intussen haar gading in de alternatieve muziek (vandaar de keuze voor Candle van Sonic Youth in de playlist). Haar vriendinnen zaten niet langer op dezelfde muzikale lijn, waardoor Sonja veel met jongens omging. “Ik vond het eng een bandje te beginnen en zat te wachten op iemand met wie ik dat kon doen.” Met Odillo Zjiro van Coparck speelde ze in Silvershed. “Dat was eigenlijk mijn eerste echte band, waarbij ik het gevoel had van ‘dit is iets’. Ik heb ook vaak de fout gemaakt een vriendje te hebben waarmee ik in een bandje zat. Aan de ene kant leuk en intens, maar met pijn in het hart zijn we er dan mee gestopt.” “Op de Rietveld realiseerde ik dat ik steeds dichter kwam bij waar ik naartoe wilde.” Daarna had ze niet de ambitie om kunstenares te worden, maar wilde ze met praktische zaken bezig zijn. “Ik vond het leuker met een doel te werken en dat kon je bijvoorbeeld met cd-hoesjes ook bij muziek betrekken”. En naast Bauer doet ze dat nog steeds. Luister naar Ziel en Zaligheid om te horen hoe ze ten slotte bij Bauer terechtkwam en hoe die band nu evolueert.