Elf uur, op een groggy maandagochtend. Het weekend zit nog klem in mijn maag, de geldautomaat slikte vanochtend m'n pasje in. Ik ben officieel blut en strontchagrijnig. Op de redactie hangt de vraag al een tijdje in de lucht. Wie schrijft de Disque Pop recensie? "Dat wordt een probleem", zeg ik, "want niemand die ik tot nu toe gesproken heb vond de plaat goed". Schuiven we onze nieuwe stagiair Denny de rotklus in handen? Nee dus. Maar collega Job stuurde zijn enthousiaste OOR artikel al door (onder embargo) en Job kennende moet er toch iets in die plaat zitten. Of laat zijn gezond verstand hem in de steek? Ach, ik doe het wel... De lauwe koffie verkeerd maakt het uitzicht op m'n computerscherm er niet helderder op. En bij een eerste beluistering valt 'A Grand Don't Come For Free' vies tegen. Openingstrack 'It Was Supposed To Be So Easy' heeft een matig refrein, die zeikneus van een Skinner is slecht bij stem, de track is halftempo en daardoor saai, en dan die behoorlijk foute orkestsample. Skippen dus. En doorskippen maar, eigenlijk tot aan nummer zeven: de vooruitgestuurde single 'Fit But You Know It', die verdacht veel lijkt op Blur's Parklife. Eindelijk houvast. Daarna weer niks. Mag ik weer naar huis? Verse koffie? Nog maar een keer overnieuw beginnen dan. Weer die orkestsample. En nu goed luisteren naar de teksten. "It was supposed to be so eeeaaasy. Just take back the DVD, withdraw that extra money, tell mom I wouldn't be back for tea, then grab my savings and hurry. Press the fifties quid button, insufficient funds." En verderop in de openingstrack blijkt de duizend pond spaargeld die Skinner in zijn kamer had liggen ineens verdwenen. Verder met 'Could Well be In'. In de kroeg raakt Skinner aan de praat met Simone. Ze speelt losjes met heur haar en Mike weet dat dat een goed teken is. Nog een pint? En zo ontvouwt zich het verhaal van Mike's leven. Je hoort hem z'n geld vergokken, pillen nemen in de club (in het fantastische 'Blinded By The Lights'), proberen terug te krijgen wat hij verloren is. Hij krijgt ruzie met Simone, zijn jas is weg, zijn vrienden belazeren hem en langzaam wordt het duidelijk waar het verhaal naar toe gaat, totaan de mooie ontknoping in 'Empty Cans.' 'A Grand Don't Come For Free' is een heus concept album in elf aktes. Een hele knappe plaat, die bij elke beluistering meer van zijn klasse prijs geeft. Zo'n film die je meerdere keren achter elkaar wil zien. En daarna een hele tijd niet meer. Wat 'Original Pirate Material' zo goed maakte was de combinatie van humor, innovatieve muziek en de oer-Engelse stem van Skinner. De brandy slurpende geezer Mike die uit z'n dak gaat in Amsterdam. Skinner heeft goed onderkent waar zijn kracht ligt. "A Grand Don't Come For Free" gaat dieper, zonder te vervallen in Genesis- of Marillion-achtige conceptualiteit. Het spannende verhaal is grappig, serieus en dicht bij huis, dus geloofwaardig. De muziek is diverser, de beats zijn grimey en in 'Dry Your Eyes' klinkt zelfs een Coldplay-achtige ballad. "That's not what I call funny", zegt Skinner ergens. Was 'Original Pirate Material' zijn Trainspotting, dit is meer een thriller met Eastenders en Royle Family elementen. "Mike, can you put the kettle on?" Nu al het spannendste boek van 2004. En nu die koptelefoon weer af, terug naar de realiteit van de 3VOOR12 'Office'.