De 37-jarige Jean-Paul Heck had op jonge leeftijd alleen maar oren naar classic rock: Foreigner, Status Quo, Queen en Angel. Terwijl geen van zijn vriendjes ook maar van een band als Angel gehoord had bestudeerde Heck aandachtig de uitklaphoezen van hun albums: wie was de producer, in welke studio en wie speelde mee op de opnames? Het was de nieuwsgierigheid die er later voor zorgde dat Heck in de journalistiek terecht kwam. “Ik was al heel jong helemaal gek van muziek. Net als Alex van Halen wilde ik met vier basdrums in een stadion drummen. Maar ik had al snel door dat je met muziek maken geen serieuze boterham kunt verdienen. Op de lagere school wist ik al dat ik ook een echte baan nodig.” Dat moest dan maar journalistiek worden. Hoewel muziek van huis uit niet echt gestimuleerd werd drumt Heck al vanaf zijn zesde. Hij had altijd al de vage droom om bekende mensen te ontmoeten. In het Brabantse Steenbergen las Heck de Hitkrant en kreeg zo als knulletje al vroeg het rock ‘n’ roll gevoel. Drumles was niet echt aan hem besteed. “De leraar zag al vrij snel dat ik op onorthodoxe wijze drumde. Ik heb één keer met een drumband meegespeeld. Toen ik om mij heen keek zag ik alleen maar sukkels. Na vijf minuten pannenkoeken ben ik weggelopen.” Op elfjarige leeftijd speelde hij al in kroegen met de band waarin zijn vier jaar oudere zus zong. “Ik was altijd het jongste broekie. We speelden covers van onder ander Lynyrd Skynyrd.” Heck werd al snel de lopende popencyclopedie van Steenbergen en stak zijn vrienden aan met zijn liefde voor muziek. In de garage van het vrijstaande ouderlijk huis kon naar hartelust met de band geoefend worden. Vrijheid was een belangrijk gegeven in het leven van de jonge Heck. “Een andere waarde die ik van huis uit meekreeg was ‘als je je school afmaakt kun je later altijd doen wat je leuk vindt’. Op een gegeven moment kreeg hij met zijn band een deal bij Warner. “We konden opnemen in de Wisseloord Studio. Maar wij flopten. Dat was heel frustrerend, want er waren bands die veel slechter waren maar wel 100.000 platen verkochten.” Heck werd uitgeloot voor de opleiding Journalistiek en ging naar de lerarenopleiding. Vervolgen ging hij les geven. “Ondertussen ben ik altijd blijven schrijven. Ik had als jochie altijd al voor de schoolkrant geschreven. In 1980 schreef ik mijn eerste Bon Jovi recensie.” Daarnaast was hij verslaggever van lokale nieuwtjes in de plaatselijke krant. “Maar langzaam mocht ik meer.” Luister naar het hele interview met winnaar van de Jip Golsteijn Journalistiek Prijs Jean-Paul Heck in Ziel & Zaligheid.