Wie voet in het gebouw van boeker en concertorganisator Mojo zet, schrikt. Na verhalen over de arrogante machtswellusteling die Mojo is volgens - voornamelijk anonieme - festivalorganisatoren en boekers, verwacht je namelijk geen gezellige chaos. Geen oude computermonitors in de gang die volgens de receptioniste naar een school gaan, geen stapel dozen met flyers en medewerkers die een rondje draaien om het nieuwe zomerjurkje te showen aan collega’s. Geen boeker die de directeur met een grote lach een flinke klap geeft. Toch is dat de dagelijkse gang van zaken bij het bedrijf dat ongeveer negentig procent van de Nederlandse live-industrie beheerst. Natuurlijk, rondzwierende jurkjes bewijzen geen onschuld. En de toezegging voor een interview met directeur Ramakers is zeker onderdeel van het charme offensief dat Mojo deze week heeft ingezet. Een offensief van een bedrijf dat een groot imagoprobleem heeft, erkent ook directeur Leon nadat de Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa) een inval deed omdat er ‘klachten uit het veld’ waren, zoals de NMa het noemt. Ramakers: “Ik heb me nooit druk gemaakt om imago. Omdat ik van mening ben dat het de consument geen moer interesseert. Je koopt geen kaartje van Mojo, maar van Coldplay.” Dat een goed imago voor Mojo belangrijk is, snapt ook Ramakers nu. Dat de monopoliepolitie de boeken wil inzien naar aanleiding van ‘een paar geruchten’ niet: “Mensen hebben vaak gezegd dat ik de NMa ooit op de stoep krijg. En ik heb ze altijd verteld dat ze niet zo onnozel moesten doen. Die zullen een beetje binnenvallen om de rock ‘n roll. Ga toch weg!” Toch is het gebeurd. “En waarvoor? De enige klachten die ik hoor, gaan over de Audio Bullys en Moloko.” De verwijten De twee kwesties die Ramakers aansnijdt doken de afgelopen weken herhaaldelijk als exemplarische voorbeelden op. Zowel bij de Audio Bullys als bij Moloko zou Mojo er eigenhandig voor gezorgd hebben dat de artiesten nee hebben gezegd tegen festivalorganisatoren die niet aan Mojo gelieerd zijn. Ramakers: “Echt onzin! Alsof wij artiesten zoiets op kunnen leggen. Wij hebben gezegd: kies maar. Of bij ons, of ergens anders. Natuurlijk mogen de Audio Bullys kiezen voor festival X. Maar dan mag ik daarop toch ook besluiten om mijn aanbod in te trekken? Dat is volgens mij heel normaal zaken doen, net zo oud als de wereld zelf. En echt niet verboden.” Juist daarom maakt hij zich geen enkele zorgen. “Toen dat hele circus hier op de stoep stond, was ik vooral verbaasd, verbijsterd. Maar er is niemand snel naar zijn computer gerend om geheime contracten te verwijderen. Want er is niks. Er is echt waar he- le- maal niks.” Die verdediging wordt door tegenstanders aangegrepen als bevestigging van vermoedens. Juist in de rock ‘n roll wordt er niks op papier gezet om te voorkomen dat er iets is te vinden. Ramakers denkt er anders over: “Ik heb altijd gewerkt op basis van vertrouwen. Als je een contract uit de kast moet trekken, zit het al verkeerd. Dan is er gewoon iets mis. Het woord achterdocht staat ergens tussen aceton en acne in mijn woordenboek. Natuurlijk hebben sommigen daar misbruik van gemaakt en mij belazerd. Maar dan werk ik niet meer met ze. Nooit meer. Het is de enige manier waarop je voorkomt in het verleden te leven. Dat kan en wil ik niet. Ik denk dat ik juist door mijn manier van werken niet hoef om te kijken.” Toch herziet ook Ramakers wel eens een uitspraak. Over zijn vertrek bij Mojo bijvoorbeeld. Nog niet zo heel lang geleden zag hij ‘te veel dingen’ die hem ‘niets meer ‘ zeiden en was het niet de vraag of, maar wanneer hij eruit zou stappen. Onlangs informeerde hij al zijn medewerkers per mail echter van zijn plan om toch te blijven. “Niet langer als algemeen directeur, meer als een soort pater familias. Je zou het kunnen zien als afbouwen. Want als je hier nog maar twee dagen in de week zit, snap ik ook wel dat het me langzaam door de vingers gaat glippen. Misschien heb ik me ook een beetje laten overhalen. Ze wilden graag dat ik bleef. En ik ben ook wel van mening veranderd. De relatie met Clear Channel Europa speelt daar zeker een rol in. Die is de laatste tijd een stuk positiever dan vroeger. Clear Channel is een beetje afgestapt van het grote centralisatieplan. De man die nu aan het hoofd staat in Europa heeft besloten dat het beter is om de landelijke clubs hun gang te laten gaan.” Weddenschap Los daarvan zegt hij ook nog steeds lol in zijn werk te hebben: “Het is waar, ik hoor het verschil tussen ambient en techno niet. En de business is veranderd. Net als de wereld. Rock ‘n Roll gaat mee met de rest van de wereld. Maar is dat verharding? Over dertig jaar zullen mensen zeggen: ‘In 2004, toen was alles nog relaxed.’ Ik geloof niet dat vroeger alles beter was. Ook toen we pioniers waren, heb ik gehuild. Het was één grote barenswee. Net als nu. We lachen en huilen. Misschien is de aanleiding van een andere orde, maar de emotie is precies hetzelfde. Je vecht voor iets en het gaat helemaal klote. Of het gaat onverwacht goed. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld. Intern liepen er weddenschappen over de kaartverkoop van Lenny Kravitz. Niemand had gedacht dat we er 22000 in één dag zouden verkopen. En dan gonst het hier van de opwinding. Precies als vroeger. Alleen ging het toen om 220 of 2200 kaarten.” Ondanks de voorzichtige afbouwing van zijn werk bij Mojo is de muziekwereld nog niet van hem af. Er zijn plannen genoeg voor de rest van de week. Bijvoorbeeld om met zijn bedrijf Matching Mole, dat eigenaar is van de Heineken Music Hall, ook in andere Europese steden concertzalen te bouwen. “Ik praat al met een aantal steden in Europa. Het hangt grofweg van drie zaken af. Je hebt een stad nodig die een even grote behoefte heeft aan zo’n zaal als Amsterdam. Daarnaast een stadsbestuur dat geen 10 miljoen euro voor de grond vraagt, maar een deal wil sluiten omdat ze het belangrijk voor de stad vindt. En tenslotte heb je een sponsor nodig. Ik weet niet of het gaat lukken, maar ik zou het heel graag willen.” Over welke steden het gaat, houdt Ramakers nog even voor zichzelf. Het contract met Venema Ook wat er is gebeurd tussen de jarenlange partner en collega Willem Venema, blijft voorlopig iets tussen de twee heren. Venema, ooit aandeelhouder van Mojo en bedenker van o.a. Lowlands werd onlangs op staande voet ontslagen. Directe aanleiding was het lekken van het nieuws dat Ramakers toch wil blijven. Ramakers wil er liever niets over zeggen. Op de vraag of hij met de collega Venema ook een vriend heeft verloren antwoordt hij: “Vriendschap is het meest misbruikte woord in deze industrie.” Ook de weinige andere woorden spreken boekdelen. Zo moest er na jarenlange samenwerking op basis van vertrouwen bij de scheiding alsnog een contract aan te pas komen. Ramakers: “Hij heeft dingen gedaan die reden waren om de relatie tussen Mojo en hem definitief te verbreken. Welke dat zijn, daar zeg ik niks over. Dat is afgesproken. Omdat we allebei geen zin hadden in een slepende rechtszaak hebben we daarover een deal gemaakt. Die is getekend, iedereen is er happy mee.” Verder wil hij er niet meer naar omkijken. De blik is op de toekomst gericht, ook nu.