Waar Daryll-Ann gitarist Anne Soldaat aan denkt als hij terugkijkt naar zijn jeugd in Ermelo? Een onbezorgd leven. Een bosrijke omgeving. Voetballen. Muziek. En een beetje school natuurlijk. Op dat moment wist hij ook al wat hij wilde worden. “Muzikant! Toen ik heel klein was wilde ik dat al. Ik hoorde Little Jimmy Osmand in 1972, toen was ik zeven. Dat staat me bij als de eerste herinnering. Ik zag mezelf al met een gitaar op een podium staan.” Anne komt uit een gezin van zes kinderen waarin hij de op één na jongste is. Op het moment dat een oudere zus naar school is, sluipt hij haar kamer binnen. “Dat was een echte seventies kamer met visnetten aan de muren, zo’n grote plofzak en een pick-up. Daar draaide ik ‘Space Odyssy’ van Bowie en ‘Bohemian Rhapsody’.” De muzikale opvoeding heeft hij vooral van zijn broers en zussen moeten hebben. “Ik heb lieve ouders, maar hip waren ze niet. Ze draaiden eerder kerkgezang en het Urker mannenkoor.” De muziekkeuze van zijn ouders lag voor de hand. Het gezin is gereformeerd en op zondagen slijten de Soldaatjes uren in de kerk. Ook Anne moet mee. “Het was wel een beetje een benauwde bedoeling. Een Rooms Katholieke kerk heeft nog iets mysterieus met mooie luchtjes en tierelantijnen, maar dat heeft de Gereformeerde kerk niet. Daar hoor je dingen als “In het zweet uwes aanschijns, zult u uw brood verdienen”. Het werd wel een meditatief moment. Ik sloot me af en hoorde niets meer en ik keek vooruit in de week. Ik plande van alles en zat wat te zingen en te denken. Bij “amen” werd ik opeens weer wakker.” Anne vond het gezin wel ruimdenkend. “Het was gelukkig geen Wolkers of Maarten ’t Hart-milieu.” Jaren later wordt hij de gitarist van Daryll-Ann, waarvan onlangs nog de nieuwe plaat Don’t Stop verscheen op het Excelsior label. Hierop zingt hij zelf ook enkele nummers. Ook al heeft Daryll-Ann het in het eigen land altijd goed heeft gedaan, is buitenlands succes uitgebleven. “We hebben er altijd naast moeten werken. Maar ik heb niet het gevoel dat ons onrecht is aangedaan. Wij kunnen doen wat we willen en er zijn een hele hoop mensen die het goed vinden. Onze platen worden ook redelijk verkocht, dus ik denk dat we bevoorrecht zijn.” En de reden waarom Daryll-Ann niet is doorgebroken? “We zijn niet echt mediageniek of extravert, maar meer een band voor fijnproevers. Een cultband heet dat.” Anne is van mening dat de band zich steeds meer thuis is gaan voelen op het podium. “Het is ongedwongen gezelligheid, dat hoor je en zie je. Ik denk wel dat we worden gezien als een gesloten non-communicatieve eenheid. Maar misschien redeneer ik teveel vanuit mezelf. Ik voel me wel goed op het podium in deze band.” Luister naar een heel uur Anne Soldaat in Ziel&Zaligheid.