Het debuut Ompa Til Du Dør van Kaizers Orchestra had een hoog feestgehalte. Iets wat je natuurlijk ook snel bereikt als je opzwepende hoempa met hoge meezingfactor maakt. Maar aangezien de band sterke – ongetwijfeld door Tom Waits goedgekeurde - nummers maakt, kan het niet af worden gedaan als feestmuziek. Zingen doen ze in de eigen taal, maar iedereen wordt aangesproken. In het thuisland was Ompa Til Du Dør al een groot succes en werd een tijd geleden de opvolger Evig Pint met open armen ontvangen. Langzaam moet nu ook Europa veroverd worden, door veelvuldig live op te treden en door nu ook dat tweede album uit te brengen. Op Evig Pint is Kaizers Orchestra een stuk stemmiger geworden en het tempo is omlaag geschroefd. Met ‘Di Grind’ wordt die toon door melodieus pianospel meteen gezet. De band wil naast een lach ook een traan teweeg brengen. Toch blijft Kaizers Orchestra onvervalst Kaizers Orchestra, want het zware blazersgeluid, de knik in de stem van zanger Jan Ove Ottensen en uiteraard het trekorgel blijven erg herkenbaar. Met het orgel worden ook de marsritmes van ‘Djevelens Orkester’ en ‘Container’ in gang gezet, waarmee naast de serieuzere toon van het album toch weer ruimte blijft voor het opzwepende dat Ompa Til Du Dør in zich had. De gevoelige kant van Kaizer doet zeker niet onder aan het oude feestgedruis. De band blijft geloofwaardig overkomen en durft het album zelfs af te sluiten met de acht minuut lange finale ‘Drøm Hardt (Requiem Part 1).’ Kaizers Orchestra blijft onlosmakelijk verbonden met de eigen live shows. Wie eens keer bij zo’n optreden is geweest kan nooit meer hetzelfde naar een Kaizer-plaat luisteren. Voordat ook maar één bandlid op het podium staat, ziet de opstelling er al veelbelovend uit. Twee olievaten staan pontificaal vooraan en op het trekorgel staat een klein schemerlampje en een fotolijstje. Als de Kaizers opkomen vliegt een sirene aan en hoor je (meestal) de eerste klanken van ‘Kontroll På Kontinentet’. Zanger Ove Ottensen rent naar voren, klimt op de verhoging van zijn microfoonstandaard en begint het publiek op Hives-wijze op te zwepen. “Do you love us?”, “Do you love the Kaizer?”, het klinkt zo simpel. Maar als hij het met een kinderlijke uitstraling roept, wil je niets anders dan ‘yeaaahhh’ terugjoelen. Al snel wordt ook duidelijk waarom de olievaten aanwezig zijn: hier wordt regelmatig met ijzeren staven op gemept in het ritme van de nummers. De vonken vliegen letterlijk en figuurlijk van het podium af. De opvallendste nummers van het optreden blijken dan van Ompa Til Du Dør te komen, omdat gedeeltes van ‘Bak Et Halleluja’ of ‘Bør Fra helvete’ al na tien seconden kunnen worden meegezongen, ondanks de vreemde taal. Daarbij vliegen de vuisten geregeld in de lucht. Ook bij de live shows gelden de nummers van Evig Pint als een rustpunt. Dan valt de sterke zanglijn in het uitstekende ‘Salt & Pepper’ extra op en wordt ‘Veterans Klage’ ook lekker staccato gespeeld, net als op de plaat. Bij ‘Container’ wordt nog op Ompa-wijze “één twee drie” in het Noors geroepen en de polonaise kan weer van start gaan bij ‘Hevnervals’. Toch is Kaizers Orchestra, zoals het heet, volwassener geworden op Evig Pint. Waarschijnlijk om niet alleen als rondspringende hoempaband afgedaan te worden. Een gedurfde maar ook een aardig geslaagde zet. Het album heeft niet het grote scala aan live smash hits dat Ompa Til Du Dør wél had, maar geeft wel de groei van de Noren aan. Het eigen spectrum wordt met Evig Pint verbreed en Kaizers Orchestra laat hiermee ook weten nog járen lang door te kunnen. We love the Kaizer! We do.