Vanuit een hippe kelder in Brooklyn, New York kwam vorig jaar schijnbaar vanuit het niets TV On The Radio, een groep die Amerikaanse underground eindelijk weer eens zweterige oksels bezorgt. Op hun debuut EP 'Young Liars' nam het uit Williamsburg afkomstige trio vorig jaar naast vier eigen nummers ook de Pixies klassieker 'Mr.Grieves' op. Het was niet een één op één kopie, maar een prachtige a capella doo wop versie. De donkerbruine, bluesy en nasale stem van zanger Tunde Adebimpe tilde in combinatie met knisperende drumcomputerbeats, huilende gitaren en een zoemende bas, ook de vier andere songs van 'Young Liars' naar een hoog niveau. De vergelijkingen in de pers liepen nogal uiteen: Pere Ubu, Peter Gabriel, Bulgaarse zang, Doo Wop, Bob Mould in zijn Sugar periode en Brian Eno. Geen namen die in de huidige muzikale tijdsgeest als hip worden beschouwd. En dat terwijl de bandleden zich wel degelijk in deze kringen ophouden. David Andrew Sitek produceerde onder meer de Yeah Yeah Yeahs, YYY's gitarist Nick Zinner speelt op zijn beurt mee op 'Staring At The Sun', het enige nummer dat de sprong van de EP maakte naar het eerste volledige album dat nu ook in Nederland uit komt. De fuzzy fusion van Sitek's techniek, Adebimpe's fantastische vocalen en de tweede stem van gitarist Kyp Malone maken ook van 'Desperate Youth, Blood Thirsty Babes' een 'uuniiieeeke' plaat. En dat is geen excuus van mijn kant om een slechte plaat goed te laten klinken. De groep borduurt voort op het geluid van de EP, maar gaat tegelijkertijd ook dieper. Beloofde Young Liars nog enigszins poppy art rock (met een hyperrealistisch productie laagje), het album neemt je rechtstreeks mee de gruizige afgrond van de indie jazz in. Met onbegrepen saxofoons en dwarsfluiten, drumcomputers die in de war zijn, a capella overdubs en een letterlijk en figuurlijk zwarte kijk op het Amerikaans bewustzijn. En dat gelukkig allemaal gekoppeld aan een sterke voorliefde voor melodie. "Woke up in a magic nigger movie", zingt Adebimpe in openingstrack 'The Wrong Way'. Een saxofoon wordt de nek omgedraaid door een op hol geslagen drummachine. "No negro politician is stirring inside me. No there's nothing inside me but an angry heart beat." Maar er is tekstueel meer dan sluimerend politiek bewustzijn alleen, zoals de mooie liefdesverklaring in het a capella 'Ambulance': 'I will be your accident if you will be my ambulance.' In 'Dreams' stoeien Adebimpe en Malone met beeldspraak over oorlog en verloren liefde ('You were my favourite moment of our dead century.'). En nog meer verdwaalde harten klinken door in 'Don't Love You': "Oh simple girl, oh simple man, trying to bend these lovers rules in to a simple plan." Maar hoewel de plaat volstaat met verwijzingen naar de dood in al haar glorie, gloeit er toch een soort hoop. Het is zo'n dwarse plaat die langzaam haar geheimen prijsgeeft en waarmee mee je een mooie, betekenisvolle relatie kunt opbouwen. In die zin is TV On The Radio voorzichtig te vergelijken met het vroegere Pixies en latere Radiohead werk. Licht academisch, een beetje weird, maar nog begrijpelijk. Je denkt: what the fuck is dit! En wordt afgeschrikt of juist intens verliefd. 'Desperate Youth, Blood Thirsty Babes' bevat een verrassende botsing van stijlen, gedachten en ego's, gelukkig zonder al te veel Peter Gabriel of Brian Eno achtige pretenties. Geen gemakkelijke kost, geen hap slik weg gitaarpop a là Jet of The Datsuns, maar een genre overschrijdende vrije oefening in indie jazz voor de post-Strokes generatie. Zet je tanden er in. Sla Zweden-Bulgarije even over, surf naar die luisterpaal en hoor één van de beste platen van dit jaar. Er zit een knop op de TV, die helpt je zo in de puree. TV On The Radio speelt op 4 juli op het Metropolis festival en op 8 juli in Paradiso, Amsterdam.