Na het optreden op Lowlands 2003 waren we allemaal klaar voor de nieuwe PJ Harvey. Dachten we. Toen speelde Harvey in bovendij-hoog minirokje afgekleed met een Gibson Firebird drie kwartier lang oud en nieuw ongehoord hard werk en verleidde oude Dry en Rid Of Me fans opnieuw tot uitgebreide liefdesverklaringen. Maar met Uh Huh Her wijst ze iedereen weer op hun plek: Please don't make my wedding dress I'm too young to marry yet Can you see my pocket knife? You can't make me be a wife (uit: The Pocket Knife) Ze hadden het kunnen weten. Polly Jean Harvey wil het niet zijn, dat meisje om van te houden. En dus zet ze ons ook met Uh Huh Her weer net op dat ene been dat even niet op de grond stond. Ongetwijfeld zullen er ook dit keer weer een paar oude fans omvallen en afhaken. Voor degenen die overeind blijven, is het opnieuw genieten. Want Uh Huh Her is onmiskenbaar een album van de misschien volwassen geworden, maar nog steeds getergde in donkere krochten zwervende Harvey. Een album dat met het trage The Life And Death Of Mr. Badmouth begint in de kerkers van een donker kasteel, waar de deuren kraken en de geest niets anders kan dan verzuren. Via schaamte (Shame) gaat het al snel over op woede: even krijgt de oude fan wat hij wil: Harvey krijst, kreunt, scheurt en scheldt erop los in Who The Fuck? Diezelfde fan zal ook bij het horen van The Letter en Cat On The Wall opgelucht adem halen. Maar meer dan alle vorige albums schildert Uh Huh Her een afwisselend landschap waarin naast die ruige toppen ook ruimte is voor de kabbelende zee (een dikke minuut lang alleen maar het gekakel van zeemeeuwen als onaangekondigde track) en het kampvuur van een eenzame reiziger door de woestijn (de ingetogen akoestische nummers The Desperate Kingdom Of Love en The Pocket Knife). Een landschap overigens, dat op de drums na helemaal door Harvey zelf is opgetekend. Al met al meer dan genoeg om ook nu weer zo lang mogelijk op dat ene been te blijven staan zolang kille meesteres Harvey dat van ons eist. Want muziek is pijn lijden. Dat moet ook de luisteraar voelen. En is dat eigenlijk niet precies wat we willen? Waarom we toch van haar houden?