Als we over een paar jaar treurend over de rokende puinhopen van onze popjournalistieke podia staan te staren, terugdenkend aan de romantiek, de gemiste kansen, en de stroom olifanten die op een dag door onze porseleinkasten begonnen te banjeren, kunnen we (ik gebruik de termen ‘we’ en ‘ons’ in deze column nogal vrijblijvend) eindelijk aan de wederopbouw beginnen. Geen koud kunstje. Maar wat we voorhebben op de duistere periode die achter ons ligt is de nieuwe eenvoud van het vinden van de doelgroep. Je zou zelfs kunnen stellen dat je met enig engelengeduld een pracht van een plak uit het brein van ‘de universele muziekliefhebber’ zou kunnen snijden waarop niet enkel alle routes richting ‘kick’ beschreven staan, maar ook de finesses van die kick. Goed, een dergelijk onderzoek vergt zelfs meer moed en ausdauer dan God in Zijn donder had, maar wie heeft ooit beweerd dat het doorgronden van je kostgangers een pretje is? Als je ze wilt voorlichten (een beschaafde manier van beleren), zul je ze ook moeten leren kennen. En dat kan. Op het internet – die schuimbekkende muil van ons collectief onderbewustzijn – hebben vrijwel alle leden van De Doelgroep zich zo onderhand wel aangesloten bij een subdoelgroep met een eigen Forum waarop oeverloos maar met veel kennis van zaken over genres, bands en stromingen wordt gezwetst. Soms nog op de toon van een deftig debatclubje, meestal volkomen voor de vuist weg, met de wetten van het schoolplein, en het enthousiasme en de arrogantie van de puberende muziekfreak, opgehoest in betrekkelijke vrijheid (er bestaan ook daar zeden en normen), door Medemensen van 7 tot 70. Wie de puf heeft om Duitse hiphopforums, Amerikaanse metalforums, Italiaanse rock n roll forums, Japanse artpunkforums, Deense discoforums en Oostgroningse schlagerforums blijvend in de smiezen te houden is eerder op de hoogte van aankomende releases, op springen staande bands, veranderende submodes, nieuwe ontwikkelingen en oude geslachtsziektes dan ooit tevoren. Ontstaat er wel een volgend probleem. Wat in vredesnaam gedaan met zoveel kennis van zaken? Een blad voor Waarlijk Iedereen maken? Een popzender met Waarlijk Voor Elk Wat Wils in de ether hangen? Mja. Als Onze Lieve Heer al niet tegen het krankzinnige palet van de passies van de mens kon, en ergens in de negentiende eeuw Zijn dagelijkse plakje collectief onderbewustzijn eenvoudig niet meer door Zijn strot kon krijgen (een ongewilde hongerdood, zeggen we maar in alle mildheid), wat moeten wij, simpele journalistieke zielen, dan wel niet met die ontstellende hoeveelheid nukken van de mensen die we proberen te bereiken, terwijl zij vaak ook nog meer kennis van zaken hebben dan wij? ‘Ze beter bedienen!’, hoor ik Het Forum van Idealisten roepen, dat vervolgens nog even tienduizend goed uitgewerkte voorstellen, een half miljoen kritische beschouwingen en tachtigduizend liter azijn in de nadruppeltijd van de Thread deponeert alsof het niets kost. Ze beter bedienen. Nou, graag. Maar onze porseleinkasten zijn verpletterd, onze financiële armslag is geridiculiseerd tot Hoogst Bijzondere Bijstand, en onze marginale schrijfruimte buiten de officiële bladen wordt steeds vaker ingepikt door kunstredacteuren die nieuwe ski’s voor hun wintervakantie bij elkaar mogen pennen omdat ze kunnen bewijzen dat ze thuis een echte elpee van Neil Young in de kast hebben staan, direct naast hun grijsgedraaide Neerlands Hoop langspeler en het Verzamelde Werk van Kafka in de gele ramsjband. Ik weet wel hoe de Duivel in alle ledigheid dit zaakje aan zou pakken. Een website met louter links naar waar het nieuws te vinden is. De journalist als verkeersagent met goede bedoelingen. Maar zo diep zijn we nog niet gezonken. Papier moet blijven. Radio ook! Drukinkt en zweet. Muziekjes versus muzakjes. Romantiek is nu eenmaal romantiek. En romantiek is doffe ellende. Wat me dan ook zorgen baart is dat de tijd die het popjournaille nodig zal hebben om nieuwe podia te bouwen, wel eens niet genoeg zou kunnen zijn om te voorkomen dat op een dag een buitengewoon goedgemutste Herman Van Veen de ether komt binnenfietsen met het liedje: ‘Hilversum 3 bestaat niet meer.’ Of dat zekere bladen gillend van vreugde ten grave gedragen zullen worden door de meest verbitterde Hollandse Forum Idealisten. Of dat ik er zelf gewoon te moe van word. Want als ik denk aan het dagelijkse kostje van wijlen Onze Lieve Heer krijg ik het namelijk wel Spaans benauwd. Ik hang wel eens rond op een forum, en mijn god: wat een gelul! Aan de andere kant: dromen van mooie momenten waarop men met geestverwanten die immense terrine van menselijk enthousiasme aansnijdt, terwijl men onderling weet wie welk partje wil, mag dan misschien het cachet van een laatste avondmaal houden; in tegenstelling tot Onze Lieve Heer zullen wij dit gerecht met beleid leren vreten. Mmm, als ik zo naar de einder loer, en een paar verbrijzelde Prozacjes snuif, denk ik dat het best nog wel eens iets zou kunnen worden met die popjournalistiek. Zolang het bouwen van die nieuwe podia de discussie over de journalistiek zelf maar niet te lang in de kiem smoort.