Dani Siciliano ken je als de zangeres uit The Matthew Herbert Big Band. Nu niet meteen gaan zeuren dat je er op kon wachten dat het liefje van de dirigent ook met een solo album zou komen. Siciliano was voor haar relatie met elektronicaproducer Herbert al zelf in San Franciso actief als DJ, klarinettist en nachtclubzangeres. Hoe schuchter Siciliano in de openingtrack Same ook overkomt - pas na een minuut of drie in de song durft ze het eerste coupletje aan - verderop het album ontpopt ze zich als een alternatieve Dido, die je niet zonder handschoenen aan kunt pakken. Dat pakt goed uit op de pittige single Walk The Line en het uptempo Extra Ordinairy waarop ze via onderhuidse hiphop ritmes de leftfield kant van Moloko en Lamb verkent. Op andere momenten, zoals bijvoorbeeld in Canes & Trains en One String - niet meer dan een overbodige potjes gepiel - schiet ze echter te veel door in haar ongebreidelde experimenteerdrift. De kracht van Siciliano schuilt niet zozeer in haar nogal inwisselbare composities, of in haar eigenlijk tamelijk vlakke stemgeluid, maar in haar ongewone productionele ideeën. Ze heeft er duidelijk goed aan gedaan haar ongewone samples eerst in een demostudio te laten rijpen, voordat ze uitgewerkt werden in een grote studio, met dat beetje hulp van haar grote vriend. Op de meeste albums zou het een zwaktebod zijn meteen al op het tweede nummer van het album met een cover aan te komen. Siciliano’s verrassende jazzy laidback aanpak van Nirvana’s Come As You Are is echter een sleutel tot de rest van het album. De wormen in Kurt Cobain’s doodskist worden door het arrangement uitgelokt tot een laatste sinister rondedansje. Daarmee vergeleken worden uiteindelijk afsluiters Collaboration en Remember To Forget, waarin elektronica tegen de menselijke stem en echte blazers aanschurkt, relatief licht verteerbaar. Al met al zeker geen gemakkelijk, maar wel eigenzinnig electronica album, waarop Siciliano bewijst solowerk aan te kunnen. Voor de schakers: net een Siciliaanse opening, dus net even anders.