In 1987 openden Steve Beckett en wijlen Rob Mitchell hun (onafhankelijke) platenzaak in Sheffield: Warp Records. Terwijl Rick Astley Top of the Pops was en fluorescerende kleding nog kon, vond Warp Records voedingsbodem in de elektronica die uit Noord-Amerika overkwam na de geboorte van (acid)-house. Geïnspireerd op het succes van o.a. het Engelse 808 State richtten zij in 1989 het platenlabel Warp Records op om jonge artiesten een platform bieden. Elektronica die langs de dansvloer vliegt, maar met moeite in een hokje is te plaatsen. Op het derde lustrum is de lijst artiesten (adembenemend): o.a. Aphex Twin, Autechre, LFO, Plaid, Nightmares on Wax, Squarepusher en Boards of Canada. Deze zaterdag had Warp Records carte-blanche in Paradiso. Jimmy Edgar is 20 jaar, komt uit Detroit en is één borrelend vat van muziek. Groot geworden op o.a. 80-jaren hip hop, jazz percussie en experimentele muziek (Stockhausen) heeft met Access Rhythm zijn eerste volwaardige EP uitgebracht op Warp. Terwijl deze gekenmerkt wordt door Hip-Hop beats uit een doosje, gaat het er vanavond anders aan toe. Edgar heeft een eivormige draaistoel uit de kelder van Paradiso gesleept en zit met een laptop op zijn schoot voorop het podium. Knetterhard komt de Van Dijck-bruine Drum 'n Bass uit de laptop naar buiten. Heftig flirtend met noise, klikt en kraakt hij door onze lichamen. Sigaretje wordt opgestoken, biertje erbij. Aan het eind van zijn set gaat de poort wijd open: terrorbeat met zware grunts. De eerste rij en Jimmy Edgar zelf vinden het meer dan ok. De rest van de zaal zet even de tanden op elkaar... arrrgh. Beans heeft fans: Miss(y) Kittin en Elliot, Radiohead, Prefuse 73, Dj Shadow en Andy Wheaterall zijn maar een paar van de mensen die geïmponeerd werden door en gewerkt hebben met Beans (aka Mr. Ballbeam). Beans werd bekend als lid van het New Yorkse Anti Pop Consortium. Zijn mic-action is vanavond bewonderenswaardig. Een niet aflatende stroom van woorden komt uit zijn mond, maar het is moeilijk om de teksten te verstaan en dat terwijl de man als poëet wordt omschreven... hmmm. Muzikaal is het ook niet echt inspirerend: de beats zijn monotoon.Waar is de electro-dub die hij ook maakt? Jimmy Edgar was misschien al te zwaar op de maag. Beans valt niet zo lekker. Warp Dj's Tom P, Ned en Phil zijn de specie van de avond. Ze draaien tussen de acts door en laten door snel gevarieerd te mixen een frisse wind door de zaal waaien. Grommende elektro, een reggae-loopje, breaks, windowlicker (duh!). Boven draait Bart Skils (geen Warp, wel (weer) goed). Hij mag acht uur lang draaien voor wie iets minder heftig wil dan Warp-speed: minimaal en Duits. De grote zaal is afgeladen vol: Plaid. Ed Hanley en Andy Turner zijn vanaf begin jaren negentig bezig. Eerst nog in Dark Dog met Ken Downie, daarna verder als Plaid. Deep-space elektronica waarin melodie altijd het belangrijkste is. Langs de randen van het muzikale universum vliegen met superverse breakbeats in de achterbak. The Dark Side of Pluto. Jazzy syncopische ritmes, die langzaam logisch worden (of niet?), terwijl (sub)-bassen overal te voelen zijn. Een niet-aflatende stroom van pulserende ideeën die tegen de wanden wegrollen. Het laatste album (Spokes) is milder dan de voorgangers. Maar niet minder sterk: traag voortschrijdende onderwater melodieën die vers en levend blijven op de stuwende beats ('Cedar City': je snorkelt een kathedraal binnen). Het geluid in Paradiso staat ondertussen Leftfield-hard en begeleid door dikke dub komen gedigitaliseerd Michael Jackson, Prince en Grace Jones op het scherm voorbij. Aan het eind van de set schiet de robot die voor hun neuzen staat tot leven. Als een nieuwsgierig ventje draait en beweegt de robot met camera's en legt de vingers en gezichten van de twee mannen vast, die te zien zijn op het grote scherm. De zaal zuigt alles op en trakteert de mannen op een groot applaus. Stanley Kubrick zou zich (met oordoppen) uitstekend hebben vermaakt. Hoe zou het zijn als je net twintig bent en met Aphex Twin wordt vergeleken? De kritieken op Chris Clark debuut Clarence Park waren lovend en de vergelijking met o.a. de verraderlijke valkuilen(-ambient) van Richard D. James was snel gemaakt. Vanavond is het ook één grote valkuil. Heldere tonen effenen de weg vrij voor inslaande acid, elektro en zelfs onvervalste gabber zonder plat te worden. Dit is energie. 'Proper Lofi' veroorzaakt een instant dans-frenzy. De structuur van de nummers blijft hoorbaar. De zaal is na Plaid half leeggestroomd en heeft voor meer ruimte gezorgd. Die wordt ook goed gebruikt. Met zijn laatste twee werken: de Ceramics are the Bomb EP en het album Empty the Bones of You is Chris Clark meer zijn 'eigen' weg ingeslagen en toont hij zijn ongekende sonische vaardigheid en creativiteit. Muziek die het best klinkt op de koptelefoon maar wel gaan zitten. Hij is geconcentreerd en is zichtbaar blij met het applaus dat hem ten deel valt. De Warp Dj's (+ Jimmy Edgar) maken de avond af. NB: Op Plaid na zullen alle concerten/dj-sets later vandaag online komen!