Als we in een nabije toekomst (bedenk er toch maar even een paar Star Trek koppen bij) voor een geschreven recensie van een ‘nieuw muzikaal project’ van een populaire band enkel nog de Veronica Gids kunnen opslaan, met de decodeerboeken van ontspoorde TMF-taaltjes op schoot, dan zal de cd al lang een verachtelijk relikwie uit verfoeide tijden zijn. Als consument zijn we binnenkort namelijk zo ongrijpbaar dat de handel wel toe moet geven aan vraag en aanbod. Wij wijzen naar een band: en pas dan brengt men die band uit. Via internet downloaden we de plaat omdat de geluidskwaliteit van de cd eindelijk als ‘menselijk broddelwerk’ wordt afgedaan. (De metertjes, de metertjes; kijk sodeju eens naar de metertjes als je een massaproductie draait!) Mooie tijden. De Draak Der Oplageterreur onthoofd en begraven. Elke idioot zijn eigen muzikale bibliotheek in huis, zonder dat er ook maar sprake is van enige rommel waardoor moeder de vrouw op tilt zou kunnen slaan. Kettingreacties op internet die ervoor zorgen dat je volgeling van je steeds ruimhartiger voorkeuren wordt. Voor je het weet ben je een maniakaal verzamelaar. Verdomd, je zou er zelfs wel eens levensgenieter van kunnen worden. Je consumentengeest vervaagt volledig en wat er rest aan platenmaatschappijen gaat van de weeromstuit terugverlangen naar de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen de consument zo in de war was dat het ook leek alsof hij bezig was een eigen smaak te ontwikkelen. Vals alarm toen; je kon het volk juist alles slijten, maar er was eenvoudig een te groot aanbod van meuk en een te klein aanbod van kutprogramma’s om het verkeer te kunnen regelen. Nu gaat het anders worden. In die verre toekomst betalen we nooit meer dan vijf piek voor een plaat, aan de band zelf, en dan ook nog enkel omdat we van die lieve jongens zijn. In alle steden zullen massaal en met bevrijdend gejoel jewelcases vertrapt worden. Schijfjes krijgen de status die cassettebandjes nu genieten: onhandige kutdingen met een baggergeluid. Duizenden foeilelijke cd-zaken zullen verdwenen zijn. Een paar honderd platenzaken met enkel vinyl zullen eindelijk rendabel blijken. En de ultieme porno van de tv aanbieding – ‘tachtig meezingers voor veertig euro’ – zal enkel nog in studentenhuizen van filmacademies bekeken worden als de weed op is. Ondertussen zullen wetenschappers het gedrag van de artiesten van nu bestuderen. En ze zullen heus wel ontdekken dat deze artiesten ‘gekocht worden’ belangrijker vonden dan ‘gehoord worden’, maar hoe corrupt Discovery Channel in de toekomst ook nog zijn zal, geen enkeling zal ooit wagen een stelling als deze te poneren: ‘In het jaar zoveel na Christus nam de wansmaak de macht definitief over.’ Andersom denk ik wel dat er op een dag zo’n kuiltjesgraver ineens door het dolle van vreugde zijn kop uit een zandvlakte zal steken met de kreet: ‘Eureka! De definitieve ineenstorting van de gereguleerde wansmaak ligt hier!’ En hij houdt de vijfentwintigste, met één bonustrack opgefriste versie van Greatest Hits by Seal in de lucht waarop ene Mr. Executive of zo heeft geschreven: ‘Het wordt nu echt tijd om eens een duikje te nemen.’ Ernaast ligt een wonderlijk geraamte, helemaal platgeslagen, en chaotisch geordend. Nee, ik lieg niet: de toekomst lonkt! Dat we tot het moment dat we met zijn allen weer ondergronds zijn nog even enkele culturen in elkaar zullen moeten zien donderen; het zij zo. Benader het als Oudejaar, zou ik zeggen: ook een aangekondigde dag des doods waarop de mens vrolijk aan het feesten slaat om vooral niet op het toppunt van bederf aan symbolisch doemdenken ten onder te gaan.