3VOOR12 recenseert Disque Pop De La Semaine (week 51): Cam’ron

Het gangsta pathos van Purple Haze

‘Contracten zijn er om te verbreken’, wordt wel eens gezegd. Maar het is natuurlijk wel erg zuur dat je vette platendeal bij Jay Z’s label Roc-a-Fella in de week dat je langverwachte album verschijnt, wordt verbroken. Rare jongens, die rappers. Purple Haze van Cam’ron is evengoed Disque Pop van deze week.

Het gangsta pathos van Purple Haze

Een rapcarrière kan soms raar lopen. Al lang voordat je debuutalbum in de winkels ligt wordt er over je gesproken alsof je De Verlosser bent van de hele hiphop wereld. En net als duidelijk wordt dat jij niet het Koninkrijk op aarde kunt brengen, word je getekend door Roc-a-Fella, het platenlabel van Jay Z zelf. En als vervolgens je derde album ineens meer dan één miljoen exemplaren verkoopt en je eigen rapcrew Diplomats het internet bestookt met een serie gruwelijk goeie mixtapes, is het natuurlijk tijd om met je platenbaas rond de tafel te gaan zitten en je te richten op een wereldschokkend vierde album. Deze week verschijnt Purple Haze, een album waar Cam’ron fans ruim twee jaar op hebben moeten wachten. En in diezelfde week wordt Roc-a-Fella baas en zelfstandig rapper Jay Z de baas bij Def Jam Recordings. Het zijn vast zware tijden in de Amerikaanse muziekindustrie want Jay Z zet meteen het mes in de onderneming: als eerste wordt het contract met zijn eigen Cam’ron opgezegd. Een rapcarrière kan soms raar lopen. Purple Haze: twee woorden die onlosmakelijk met de naam van Jimi Hendrix zijn verbonden. En sinds deze week ook met de New Yorkse rapper Cam’ron. Maar anders dan de muzikale explosies van wonderkind Hendrix zoekt Cam’ron het in explosies van geweld. Cam’ron kleedt zich als een gangster en gedraagd zich als zodanig. Onlangs stond in The New York Times een mooi verhaal over Don Cam’ron. Ter gelegenheid van Purple Haze en een verzamelalbum dat tegelijk verscheen, organiseerde het label een avond in de legendarische Apollo in Harlem. Rapper Santana, ook op Purple Haze te horen, stal de show. Hij werd op het podium bijgestaan door zijn neefje -nauwelijks de luiers ontgroeid- die de koortjes zong. Toen het neefje het podium afkroop werd hij door Cam’ron betaald voor de geleverde arbeid: ‘a few brick-sized stacks of bills’. Maar net zo makkelijk als Cam’ron zich presenteert als voltijd boef, flirt hij met God. Zo eindigt het album met Take Em To Church, waarin eerdergenoemde Santana ook langskomt. Op Down And Out doet niemand minder dan Kanye West mee. Purple Haze luistert weg als een spannende politieserie. Harlem Streets was dan ook misschien een passender titel geweest, maar die titel is al vergeven aan één van de vierentwintig tracks. Een track overigens die gebouwd is op een sample van de herkenningstune van tv-serie Hill Street Blues. Een andere nummer dat een zelfde soort jaren 80 nostalgie uitdraagt is Girls waar Cindy Laupers Girls Just Wanna Have Fun wordt gerecycled. Purple Haze is een veelzijdig album dat put uit een rijk hiphop verleden. Killa Cam is luchtig en klinkt heel Afrikaans. De naam van Arrested Development komt naar boven. Verder veel soul, veel agressie maar vooral heel veel pathos: vette vioolpartijen uit synthesizers vliegen geregeld om je oren. Het is niet te hopen dat Cam’ron, nu er een vroegtijdig eind aan zijn platencontract is gekomen, in de vergetelheid komt.