Als één act recentelijk er in geslaagd is de tijdgeest op een cd’tje te vatten is het wel Chicks On Speed. Het album 99 Cents was heel erg jaren tachtig maar ook heel erg ‘nu’. Niet zo vreemd omdat de drie uit alle hippe hoeken van de wereld komen: er is een Duitse Chick, een Canadese Chick en een Amerikaanse Chick. En dus ademde 99 Cents de hippe sfeer van de hotspots van die landen uit. De single – en cover - Wordy Rapping Hood kwam onmiskenbaar uit New York, We Don’t Play Guitars – met medewerking van Peaches – leek wel van de kleine Canadese seksdonder zelf en het titelnummer 99 Cents - had een met Duitse pünklichkeit gespeelde hoekigheid. ‘We don’t play guitar, but The No-Heads do’, moeten ze tijdens een recente bandvergadering over een derde album gedacht hebben. En zo vertrokken de drie, samen met producer Christian Vogel naar Barcelona en doken daar met The No-Heads de studio in. Het resultaat, Press The Spacebar, mag er zijn. Wat je hoort is niet een act die het succes van het laatste album probeert voort te zetten, maar je hoort muzikanten die niet bang zijn voor het experiment. Naast enkele rechttoe rechtaan nummers die ouderwets geschreven lijken, hoor je nummers als Hand In My Pocket, waarin er puur op los wordt geïmproviseerd. Bij beluistering van het album zou je bijna de fluorescerende zuurstokkleding van het drietal vergeten. En ook dat hun optredens meer weg hadden van een modeshow dan van een popconcert. De titel Press The Spacebar is daar natuurlijk een vette knipoog naar. Want het drukken op de spatiebalk van een laptop was voorheen het enige muzikale dat Alex, Kiki en Melissa op het podium deden. Voor de doorgewinterde Chicks On Speed fan zal het wel even wennen zijn. In het eerste nummer, The Household Song, lijkt het er even op of je naar een jazzplaatje uit de platenkast van je vader aan het luisteren bent. Maar de meiden zijn gelukkig geen Rita Reijs en halverwege wordt gewoon even de stofzuiger aangezet. In Mitte Bitte is meteen duidelijk waarom The No Heads zich in de studio hebben gemeld: om te rocken. Want de gitaar, drums en bas klinken hier als een pittig, hecht en fris bandje. Ook in Class War gaan de volumeschuiven in de studio even open. Ten Thousand Years zou het lekker op de dansvloer kunnen doen vanwege de hypnotiserende en zompig pompende baspartij. De drums zijn punky en lekker rommelig. Madalyn Albrights Answer staat bol van de oude analoge synthesizers en oude drumcomputers. Het lijkt wel dat het album, naarmate het vordert, steeds minder geschikt is voor de kleintjes. Alsof Chicks On Speed het ’18 jaar en ouder’ taalgebruik van vriendinnetje Peaches hebben overgenomen. Is Bigger Better, Fuzzy Nipple en Wax My Anus zijn titels die je eerder in de videotheek verwacht dan op het nieuwe Chicks On Speed hoesje. Op Press The Spacebar laten Chicks On Speed de electro voor wat het is en zoeken het experiment op. Toch blijf je jaren 80 invloeden horen. Als je op zoek moet naar referenties uit het verleden kom je terecht bij Crass, Family Fodder en The Slits. Nu maar hopen dat het trio komend jaar ook met The No-Heads op toer gaat. Want een heuse band bevalt bij LCD Soundsystem en T.Raumschmiere ook zo goed.