Een lichtelijk roemloos einde, dat is het wel, het afsluitende Blauwe Orbital album. Maar wel een passend eind, want de uiterste houdbaarheidsdatum van het uitgemolken Orbital geluid was een jaar of twee, drie geleden al wel verlopen. De kale broers Phil en Paul vierden halverwege de jaren negentig grote successen met de baanbrekende albums Orbital 1+2, Snivilisation en In-Sides en maakten indruk met hun live shows met de herkenbare brillen met halogeenlampjes. De doorbraak en meteen het meest legendarische live moment in Nederland beleefde Orbital op 10 december 1994 in Paradiso, waar een oorverdovend optreden middenin de zaal ('in the round') nog altijd veel mensen in de trommelvliezen gegrift zal staan. Een paar jaar later, tijdens het Drum Rhythm festival van 1999, was Orbital op de toppen van haar roem en werden de herkenbare synthlijnen en muzikale grapjes (zoals gesampelde stukjes Bon Jovi en Belinda Carlisle) met veel gejuich onthaald. Nog een laatste keer het trucje dus, alhoewel dit Blauwe album er eigenlijk 'helemaal niet meer zou komen', aldus Phil Hartnoll. "We hebben ongeveer anderhalf jaar geleden besloten om te stoppen met Orbital. Paul zou een jaar gaan reizen. We hadden nog wat tijd over om de losse eindjes en overgebleven stukjes in de studio aan elkaar te plakken. We dachten eerst aan een E.P., maar Paul ging maar niet weg en uiteindelijk hadden we genoeg materiaal voor een hele plaat. We werkten wel met de constante gedachte dat het onze laatste plaat was. Dat zorgde voor meer vrijheid in onze hoofden. We wilden nog een beetje van onze samenwerking genieten." De cirkel is nu echt rond. "Sommige dingen op dit album lijken heel erg op oude tracks, daarom hebben we het originele artwork terug gehaald en de plaat weer naar een kleur vernoemd." Daarnaast is er opnieuw een aantal gastvocalen van onder meer Sparks en Dead Can Dance-zangeres Lisa Gerrard. "Sparks zijn echte jeugdhelden van ons. We waren een track aan het maken en konden ze gewoon horen zingen. Toen hebben we ze gewoon maar gevraagd en ze reageerden meteen enthousiast. Sparks waren wat de Pet Shop Boys hadden moeten zijn." Ook in de hoofden van de Hartnolls was de inspiratie wel een beetje op. "Je raakt opgesloten in een bepaald creatief parket, een manier, een routine. Het is goed om nu een verandering te forceren. We stoppen niet met muziek maken, ook niet met elkaar, maar gewoon niet meer onder deze naam." De ultieme Orbital track heeft het duo nooit gemaakt volgens Hartnoll, maar het nummer dat het dichtst in de buurt komt is 'Out There Somewhere' van het album Middle Of Nowhere: "Een track die constant van richting en sfeer verandert en behoorlijk emotioneel is." Een uitgebreid 'farewell tour' is er niet gekomen. Orbital nam waardig afscheid van de Britten op het Glastonbury festival en plakte daar nog een paar optredens in Japan aan vast. Nederlandse shows zitten er helaas niet meer in. "Paul's vrouw verwachtte een tweeling en er was maar een beperkte tijd om dit voorjaar op tournee te gaan. Glastonbury was een mooie afsluiter. En ik zal het live spelen zeker missen. Maar ik heb in ieder geval iets om te missen. Het is eerder zonnebaden in de mooie herinneringen dan een sip gevoel. De reacties van het publiek waren altijd zo ongelofelijk. We hebben heel veel geluk gehad." Ondanks de successen zijn de Hartnolls niet echt rijk geworden van Orbital. "Ik heb echt wel een leuk landhuis nu, maar ook drie kinderen die allemaal naar school moeten. Dus ik moet wel blijven werken in de toekomst. Hoe die er uit ziet weet ik nog niet. Ik ben veel aan het dj'en op dit moment en heb daar plezier in. En verder zien we wel."