Haldern Pop 2004 zit er op. Het eigenzinnige Duitse festival, net over de grens bij Arnhem, heeft de balans tussen mainstream en experimenteel goed getroffen. Op dag 1 is het België dat zich in de kijker speelt met uitstekende bijdrages van Ghinzu en dEUS. Gem en Kings Of Leon zijn de smaakmakers van de zaterdag. Haldern Pop vindt elk tweede weekend van augustus plaats in …Haldern inderdaad. Met 5000 bezoekers en slechts één podium is het een kleinschalig festival. Maar steevast uitverkocht. Nieuw dit jaar is de spiegeltent net buiten het festivalterrein, met ’s ochtends en ’s nachts een voor- en naprogramma. Steeds meer Nederlanders weten het festival te vinden. Voor de 21ste editie is zelfs uitgegaan van twintig procent Nederlandstalige bezoekers, vooral omdat dEUS op het affiche prijkt. Het Londense Amphibic mag op vrijdag het spits afbijten. Het is allemaal wat gewoontjes, rechttoe rechtaan poprock. De celliste redt wat dat betreft veel. Het Dublinse Hal doet het een stuk beter. Hal doet denken aan I Am Kloot: triest aandoende luisterliedjes waar toch een sprankje hoop in verborgen zit. Een paar uur later zal blijken dat dit optreden ook nog eens beter is dan dat van I Am Kloot. Die band lijkt verkeerd geprogrammeerd op primetime, de set komt in ieder geval niet van de grond. I Am Kloot als afsluiter was wellicht een betere optie geweest. De eerste klapper komt uit België, dat met vijf acts goed vertegenwoordigd is op Haldern Pop. Ghinzu heeft dit jaar met Blow een prachtige en ruige luistertrip afgeleverd, wat live vertaald wordt in acht afzonderlijke sensationele rollercoaster rides! Ghinzu zet een psychedelisch en elastisch geluid neer, soms bombastisch en op andere momenten ingetogen met onderhuidse spanning. Het doet zelfs bij vlagen aan Muse denken, als John Stargasm haast klassieke stukken uit zijn piano tovert. Het is ongelofelijk wat Ghinzu op Haldern presteert. Gaat dat zien! België maakt vervolgens 2-0 door het optreden van dEUS, het eerste officiële optreden sinds jaren. Velen hebben reikhalzend naar nieuw materiaal uitgekeken en zij krijgen vijf nieuwe nummers, afgewisseld met oude succesnummers. Het nieuwe materiaal wordt nog altijd gekenmerkt door het typisch Vlaamse gitaargeweld, maar komt sneller tot een climax. Het nummer Sun-Ra klinkt zelfs zo gejaagd dat het van Soulwax had kunnen zijn. In de single If You Don’t Get What You Want – te downloaden op de website van dEUS – wordt een loeiende sirene nagebootst wat het geheel een urgent karakter meegeeft. Toegegeven, het komt allemaal nog wat onwennig over, maar de vijf nieuwe songs lijken genoeg kwaliteit te bevatten voor een interessante reprise op Lowlands. Dag twee is veilig geprogrammeerd met namen die al eerder op Haldern stonden (Soundtrack Of Our Lives, Paul Weller), of namen die zo mainstream zijn dat je jezelf er geen buil aan kunt vallen (Keane, Embrace). Dat neemt niet weg dat er genoeg leuks valt te ontdekken. Maximaal 400 Duitsers kunnen op de vroege ochtend bijvoorbeeld kennismaken met Gem in de spiegeltent, al zitten er heel wat Hollanders. In een half uurtje vlammen de Utrechtenaren hevig. Het klinkt rauw, het rockt en het klopt helemaal. Ook Patrick Wolf weet heel wat zieltjes te winnen op het hoofdpodium, waar hij moederziel alleen staat. Het blijkt geen probleem voor het Londense wonderkind. Met minimale entourage (laptop, orgeltje en twee violen) weet hij zijn elektronische folk voor een breed publiek te vertalen. Hij wiebelt en wankelt over het hele podium en heeft zelfs enkele nieuwe nummers in petto. Patrick Wolf op Haldern Pop of London Calling (november 2003) is een verschil van dag en nacht. Wolf is volwassen(er) geworden. Volgend jaar belooft hij met een band te gaan toeren. Een ander succesnummer is Kings Of Leon. De heren hebben zich op de drummer na ontdaan van hun gezichtsbeharing. Aangezien er op het podium verder niets te zien is een visuele verbetering. Het spektakel knalt immers uit de speakers. Een uur lang pure rock ’n roll zonder poespas. De roadies worden nog vijf minuten flink uitgefloten als ze het podium ombouwen – het publiek wil meer Kings Of Leon, maar krijgt het niet. De grande finale moet komen van The Divine Comedy, dat voor de gelegenheid een twintigkoppig orkest meegenomen heeft. Jammergenoeg werkt het niet. Ten eerste beginnen ze een half uur te laat omdat het soundchecken zo lang in beslag neemt. Maar ook de vertraging buiten beschouwing latend, valt het tegen. Zowel The Divine Comedy als het orkest moet concessies doen; het poldermodel dat overblijft doet te veel denken aan een schooluitvoering. Het is echter slechts een klein smetje op een verder prachtig weekend.