Je zou Pete Doherty en Carl Barat, beiden zanger/gitarist bij The Libertines, de nieuwe Lennon en McCartney kunnen noemen. De uitstraling van de twee doet namelijk vermoeden dat het duo, net als The Beatles alles met elkaar en tegelijkertijd doet. Paul en John woonden in de film ook in hetzelfde huis en als ze op het podium een buiging maakten deden ze dat met de discipline van een schoonzwemploeg uit het Oostblok. Ondertussen schreven ze de ene hit na de andere. Ook de twee frontmannen van The Libertines zijn meesters in het schrijven van liedjes. Dat bewezen ze op hun debuutalbum Up The Bracket. In Engeland was het album reden genoeg om een ware hype te ontketenen en Carl en Pete werden het gezicht van de band. De twee belichamen perfect de romantiek die kleeft aan het spelen in een band. Samen lekker in de kleedkamer drinken en drugsen tot je het podium op mag en dan de liedjes, die je samen op je kamer hebt geschreven, spelen en zo veel mogelijk tegen elkaar opbotsen en in elkaars snoeren verstrikt raken. Na afloop is er natuurlijk meer drank en drugs en staan heel veel meisjes te wachten tot je de kleedkamer uitkomt. Maar er is één groot verschil tussen Carl en Pete. Bij alles wat de ‘lads’ samen deden, stond er bij Pete al snel ‘te’ voor. Teveel drank, teveel gekte en vooral teveel drugs. In de pers verschenen alleen nog verhalen over diefstal, heroïne en afkickklinieken. De opnames voor het vervolg van Up The Bracket hingen als het zwaard van Damocles boven de band. Maar in april en mei van dit jaar was het dan zover: de band ging voor de tweede maal met Clash-gitarist Mick Jones de studio in. Net op tijd, want kort daarna stortte Pete totaal in. Inmiddels zit hij niet meer in de band tot Pete weer de oude Pete is. Wat maakt het tweede –titelloze- Libertines album nou zo ontzettend goed? Vanaf opener Can’t Stand Me Now hou je als luisteraar je hart vast. Als dit maar goed gaat. Alsof Pete met een tikkende tijdbom op een koord danst. Het enige houvast komt van de bas/drums combinatie. De bassist en de drummer (type NBA-speler) worden nog wel eens van de bandfoto afgeknipt maar vormen de belangrijke strakke funky basis voor de nonchalante zang en gitaarpartijen van Pete en Carl. Don’t Be Shy is ronduit vals gezongen maar is evengoed een hoogtepunt op het album. De zang gaat door merg en been. In What Became Of The Likely Lads geeft Carl een kijkje in de Libertines keuken: Please don't get me wrong See I forgive you in a song Will call the Likely Lads But if it's left to you I know exactly what you'd do With all the dreams we had Just blood runs thicker, oh We're as thick as thieves, you know If that's important to you It's important to me I tried to make you see But you don't wanna know You don't want to know! Je zou kunnen zeggen dat het album een fraai staaltje is van wat Lou Reed ooit noemde ‘Growing Up In Public’. Een punkrock soap op cd-formaat. Het album The Libertines van The Libertines is tijdelijk te beluisteren op de luisterpaal van 3VOOR12.