Eigenlijk hadden we Tom Barman vandaag de dag al moeten kennen als ‘Tom Barman, de regisseur’. Maar het falen op de Brusselse filmacademie St. Lucas en het succes van dEUS drongen Barman in de rol van Vlaamse rockgod, of nog sterker: de redder van de Vlaamse muziekscene midden jaren negentig. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een reeks videoclips van onder andere Axelle Red en de minifilm ‘Turnpike’ moest dEUS eind 2000 wijken voor de realisatie van Barman’s volwaardige filmdebuut ‘Any Way The Wind Blows’. 8 personen, 24 uur, 1 stad: ‘Any Way The Wind Blows’ wordt getypeerd als een ‘hedendaagse neurotische stadsfilm’, terwijl de onderliggende thematiek (angst, verlies, frustratie, jaloezie) van alle tijden is. Een blik in het leven van deze acht hoofdpersonen, die in het eerste opzicht niets met elkaar gemeen hebben, kunnen losgekoppeld worden van de stad (Antwerpen) waarin het verhaal zich afspeelt. Toch is de film doorspekt met de nodige Vlaamse invloeden en sluit hij zeer nauw aan bij de dagelijkse leefwereld van Tom Barman. Niet alleen vanwege de locaties (één van de hoofpersonages woont in hetzelfde flatgebouw als Barman) , maar ook door de verschillende autobiografische overeenkomsten. Zo was Barman ook ooit hulpje in de plaatselijke bioscoop en overleed zijn vader op vroege leeftijd, om maar twee elementen uit de film te noemen. Hoewel de ingrediënten het ergste doen vermoeden, weet Barman de valkuil van een uiterst warrige en onsamenhangende film mooi te omzijlen. Alles valt uiteindelijk in elkaar, met uitzondering van de ongrijpbare ‘Windman’ (danser Sam Louwyck). ‘Any Way The Wind Blows’ is bovenal zeer humoristisch, al is de vraag of dit ook overkomt bij de Nederlandse filmbezoeker. Het onverwachte optreden van 2 Gentenaars in de overwegende Antwerpse cast, met bijbehorend dialect-conflict, is waarschijnlijk alleen binnen de Belgische landsgrenzen duidelijk. De film zal sowieso voorzien moeten worden van een goede ondertiteling want de ontrafeling van alle verschillende talen en dialecten bleek zelfs voor het Vlaamse publiek een moeilijke opgave. Het is de soundtrack die de film tot één geheel lijmt: van Barman’s eigen hobbyproject Magnus, Queens Of The Stone Age, Evil Superstars tot Charles Mingus en Charlie Parker. Hoogtepunt in deze is een slowmotion scène die ondersteund wordt door het erotische ‘Elle Et Moi’ van Max Berlin. Het Belgische publiek, dat Barman nog steeds op handen draagt, kocht dan ook na afloop massaal de soundtrack. Is Barman met deze debuutfilm cum laude geslaagd? Niet helemaal. Soms betrappen we hem op ‘beginners-enthousiasme’. Zo zien we hem in goede Hitchcock-traditie meerdere malen opduiken in de film, wat op dat moment duidelijk overbodig is. ‘Geslaagd met verve’ is ons eindoordeel. Any Way The Wind Blows is vanaf 2 oktober te zien in de grotere steden.