Na het alom geprezen Stankonia, dat Outkast met Ms. Jackson een wereldhit en doorbraak opleverde, gebeurde er iets in de relatie tussen de twee Outkast rappers/producers Andre 3000 en Big Boi. Waar en wanneer het precies misging is niet helemaal duidelijk. Of Dre Big Boi's rubberen eendje heeft afgepakt, geen idee. Dat er iets is veranderd wel. Ook al ontkent het duo dat in alle toonaarden. Nee, Outkast is niet uit elkaar. Andre 3000 en Big Boi doen alleen maar hun eigen ding. Maken los van elkaar een album. Zitten in twee verschillende kamers tijdens interviews. Staan niet samen op een podium. Het blijft gissen. Ook nu het overvolle dubbelalbum op de mat is geploft. Big Boi lijkt op zijn plaat in een kleine toespeling een tipje van de sluier op te lichten. In The Way You Move: "Outkast is everlasting. Not clashing, not at all. My nigger just wants to do a little acting." Was het dan toch Dre die vreemd ging? En, inderdaad, bij nadere beluistering blijkt Big Boi vooral door te gaan waar Stankonia stopte: Zwaar door P-funk geinspireerde, krachtige hiphop met George Clinton en vooral Prince motieven. De ijzersterke single Ghetto Musick zet meteen de toon. Bowtie, The Rooster en Flip Flop Rock (met Killer Mike) kunnen zich ook meten met het beste werk van Outkast tot nu toe. Dan de borrelplaat. André 3000, in dit geval de Syb van de Outkast, heeft met zijn Atlanta palingsound een aalglad werkje gemaakt. Het is in die hoek geen slechte verzameling, maar met zijn Edwin Rutten achtige jazz geneuzel gaat The Love Below al snel op de zenuwen werken. Veel geflikvlooi en glijerij met een paar goeie popsongs, zoals Hey Ya (een 3V12 slipmat voor degene die weet uit welke jaren '70 hit de melodie van het refreintje komt), She Lives In My Lap en Dracula's Wedding (met Kelis). Gloria Gaynor kan elk moment de kamer binnen komen hupsen. "First I was afraid!.." Ook hier een sterke Prince invloed. Die ging op een gegeven moment ook vreselijk de mist in met die interlude's. Van die leuke korte en grappig bedoelde stukjes. Rita Reijs is niet ver weg in Love Hater, de almachtige doet ook mee in 'God' en in het aardige Spread vraagt Dre (met vervormde stem) zijn verovering de benen even wijd te doen. Prince anno '85 in optima forma. Misschien is het beter voor Dre om The Love Below niet meteen na Speakerboxxx te draaien. Spank you very much. Outkast bevrijdt zich op Speakerboxxx/the Love below nog nadrukkelijker van het strakke hip hop idioom. Dat levert genoeg materiaal op voor tenminste één goede plaat. Genoeg briljante momenten, maar te veel missers voor een meesterwerk. Big Boi blijft het meest trouw aan de toch al brede Outkast stijl en maakt meer indruk dan de af en toe wat geforceerde croonerij van Dre. Skippen en deleten dan maar op die I-pod.