Na niet minder dan drie afzeggingen in de weken en dagen (!) voor uitzending wás er niet alleen een complete Club3VOOR12, niet eerder stonden er op één avond zo veel muzikanten op het podium. Applaus dus niet alleen voor de vier vrouwen en negentien mannen van Tasha’s World, Audiotransparent en Da Hardheid, maar ook voor onze boeker Niels Post. Hij had drie zeer uiteenlopende Nederlandse bands gestrikt, vaste gastheer Jaap Boots moesten zij een weekje missen. Iedereen miste Jaap, vooral ik, want een radioprogramma presenteren op een podium, in de schijnwerpers, met publiek in de zaal, valt mij niet mee. Ik zal het maar gewoon zeggen: ik vond het niet leuk om te doen. Dat lag alleen aan mij, niet aan de bands. Tasha’s World zag ik voor het eerst begin 2002 in Paradiso en dat was toen al beter dan de Jill Scott, de hoofd-act van die avond. Dat ze niet eerder in de Club waren, kan ik dan ook niet goedpraten. ‘Tasha’s World’ is alléén de zangeres, de Rotterdamse Natasha Slagtand, zo drukte haar Engelse manager mij op het hart. Niet de (omvangrijke) band, zij vormen slechts de ring om de planeet. Samen spelen ze soulmuziek, die zo professioneel klinkt als elk Amerikaans orkest in het genre. Héél professioneel dus, gestroomlijnd en ook melodieus. De stem, de songs, de uitstraling van Tasha’s World (de vrouw dus) gaan haar ver brengen, dat weet haar manager ook (zo meende ik in zijn ogen te kunnen zien). Van mij mag de muziek wel iets minder conventioneel, wat minder gezellig. Tweede band Audiotransparent stond eerder in het voorprogramma van Tindersticks maar ontbeert de spanning, broeierigheid zo u wilt, van die band. Ik sluit niet uit dat het ooit nog wat wordt, deze Noordelingen zijn nog jong, maar mij kon het totaal niet boeien. Nogmaals: ik ben slechts invalpresentator annex gastrecensent. Bij het vooruitzicht van een Nederlandstalige ska-band werd ik nog minder enthousiast, maar dat viel alleszins mee. Ik zou er geen cd van draaien, maar De Hardheid was zeker niet de jolig bedoelde genreverkrachter die ik vreesde (dat is namelijk Beef, een andere band). De teksten zijn weliswaar op het kinderlijke af, maar het werd op een aanstekelijke manier gebracht in een goed lopende wisselwerking tussen de twee zangers van deze Amsterdamse club. Het hardrockgitaarspel dat er af en toe in kwam, vond ik nogal ongepast want de gespeelde ska liep juist zo soepel. Dat er een vierpersoonsblazerssectie meedoet, maakte het geluid compleet. Een paar leuke bands dus, aardige artiesten, hopelijk niet gauw nog een keer.