Ik kreeg laatst een mailtje binnen van een luisteraar die wilde weten hoe dat nou kon, dat Jaap Boots elke week zijn eigen programma recenseert. Tja. Goeie vraag. Misschien omdat niemand anders het doet? En omdat hij over een niets ontziende eerlijkheid beschikt, waarmee hij zonder aansziens des persoons korte metten maak met onzin, lulkoek, slechte muziek en holle pretenties? Zelfs als die van hemzelf afkomstig zijn? Zo was uw gastheer deze week om te beginnen smakeloos gekleed in een te wijde spijkerbroek en goedkoop shirt van H&M en zat zijn haar als een dood vogeltje op zijn oude knar. En dan die 2e hands puntschoenen! Was dat om hip over te komen? Nou, dan faalde hij jammerlijk. Net als in het interview met Fifi & The Mach III. Zijn pogingen om het gesprek met deze Japanse punkrockveteranen middels de komst van twee Leidse studenten Japans naar een hoger plan te tillen mislukten ook al. Konklusie van het gesprek bij monde van bassist Nolly (76, hanekam): "I leally love music". Ja, Jaap, houdt ook van muziek, Nolly. Maar niet meer van die ouwbollige Japanse punkrock zoals Fifi & The Mach III die serveren. Charmant Japans vrouwtje vooraan, alle Ramones-clichees uit de kast halen, en dan na 20 jaar nog niet echt strak kunnende bassen. Sorry hoor, lieve mensen, daar niet van, maar dit verdiende geen punkpopprijs. Niet dat de Leidse studenten Japans er niet van genoten, hoor. Maar misschien konden zij de onverstaanbare teksten (Japans? Engels? Swahili?) volgen. Pluspunt was wel dat Fifi alle nummers achter elkaar doorspeelde middels het bekende "wan toe tlie fol", zodat er toch nog een zweem van opwinding gegenereerd werd. Van opwinding was bij de Amerikaanse slo-core mannen van Lewis & Clarke helemaal geen sprake. Tergend langzaam, maar met dodelijke precisie zogen de drie kerels rond zanger-gitarist Lou Rogai het publiek hun droevige maar prachtige muzikale universum binnen. Glansrollen voor de E-Bow van de solo-gitarist Joe Blow en de stemmige drums van Thomas Abrams. En dan hebben we het nog niet gehad over de bedeesd droeve stem van Lou zelf. Niet zo verbluffend mooi als op hun schitterende plaat "Bare Bones & Branches" (Delboy Records), en als kijkspel nogal statisch, maar toch behoorlijk goed. De rockers en dansers die er er niet tegen konden spoedden zich naar de bar. Waar de mannen van Woost uit Tilburg zich net moed indronken voor hun (naar ik meen) officiele live-debuut op de Nederlandse radio. (Of was de NCRV ons voor?) Gelukkig bleef het bij appelsapjes, want we hebben het hier natuurlijk wel over rock-studenten van het zuiverste water. Enigszins voorzichtig, maar wel heel trefzeker bouwden ze hun set op, die uitmondde in het aan Radiohead herinnerende nummer "Battery", tevens hoogtepunt in hun set. Uw gastheer kon een en ander zeer waarderen, vooral in de wetenschap dat Woost nog maar aan het begin van hun carrière staat. Er waren ook andere geluiden te horen in het VPRO kamp, en wel van mensen die geen koude rillingen maar kromme tenen kregen van de prog-rock van Woost. Ik voorspelt echter een grote toekomst, vooral als voorman Koen zijn hooks en looks nog meer uitbuit, de band haar voorzichtigheid afschudt en niet terugschrikt voor af en toe een simpele stadionrock-hit zoals "Red" (te vinden op hun eigen beheer uitgebrachte EP). Maarja, wat weet die Boots ervan. Niks toch? Precies. Laat maar lullen.