Guuz Hoogaerts is entertainmentjournalist en –coördinator bij het weekblad Nieuwe Revu. Dus géén popjournalist. “Dat vind ik iets te beperkt. Die mensen houden zich alleen met muziek bezig. Bij Nieuwe Revu is 80% wat ik doe muziek, maar ik houd me ook bezig met media als televisie en radio. Dat brede pakket dat we bieden is de manco en de sterke kant van Nieuwe Revu en staat me heel erg aan. De wereld bestaat niet alleen uit muziek.” Zijn jeugd bracht Guuz door in geboorteplaats Etten-Leur (“Het Zutphen van Brabant”), een forenzendorp waar veel mensen in nieuwbouwwijken wonen. Ook de familie Hoogaerts. Schreef Guuz op lagere school nog braaf voor de schoolkrant, op de middelbare school werd hij een echte lastpak. Zijn vader moest dan ook vaak met de conrectoren komen praten over zijn gedrag. Guuz wist al snel wat hij wilde worden: een journalist. “De echte vonk sloeg over toen ik de TV-serie Lou Grant zag. Een sitcom gesitueerd op de redactie van een krant in Los Angeles. Daar werd het journalistenvak als heel spannend voorgesteld en ik heb geen uitzending gemist. Het sprak me aan; vanachter de typemachine de wereld verbeteren.” Hij ging Journalistiek studeren in Tilburg, een stad waar hij ook snel ging wonen. Na zijn opleiding komt Guuz bij De Limburger terecht als eindredacteur en schrijft hij een biografie van De Heideroosjes. “En ik sta op diverse internetfora met m’n grote bek, dat gaat ook nooit meer weg. Maar op internetfora ben ik wel anders dan in het dagelijks leven. Als ik achter de computer zit ben ik sneller opgewonden dan als ik op straat rondloop. Ik sta wel bekend als iemand die zich niet snel van z’n stuk laat brengen.” Dat Guuz niet tot zijn pensioen voor de Nieuwe Revu blijft schrijven is voor hem een zekere zaak. “Bij Revu word je heel snel oud. Het is een blad waar je niet te lang moet blijven hangen, zij het in coördinerende of chef-functies. Ik wil geen Bert van de Kamp worden die alleen maar over Dylan of U2 kan schrijven. Ik heb aan vrienden gevraagd ‘als je merkt dat ik een oude lul ben geworden, geef me dan alsjeblieft een nekschot.’ Bij wijze van spreken dan. Want op een gegeven moment merk je dat het gat tussen jou en de lezer te groot wordt. Ik hoop niet dat dat moment zich volgende week aandient maar dat het nog twee of drie jaar duurt: 37 is een mooie leeftijd om het aan de kinderen over te laten.” Luister naar het hele gesprek met Guuz Hoogaerts waarin hij ook nog vertelt over zijn diensttijd, zijn waardering voor Martin Bril en de levenslange fascinatie voor Gorki.