Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3VOOR12 welke drie cd’s, tracks , mp3’s of concerten de meeste indruk maakte. Als de keus maar goed wordt toegelicht. Op vrijdag publiceren we de gehele lijst en destilleren er, op basis van de meest enthousiasmerende teksten, ook nog eens een top 10 uit. Een kijkje in de iPods, cd - spelers, harde schijven en minidiskspelers van 3VOOR12. Komende week: Disque Pop de la Semaine: The Strokes - Room on Fire (RCA/ BMG) Single van de Week: Dave Clarke featuring DJ Rush - Way of Life (Skint/ Sony Music) Megahit: BNN & Friends - 5 Jaar (en Nog Lang Niet Klaar) (Heartselling/ Dureco) 3VOOR12 Top 10: 1. The Strokes - Room On Fire (BMG, release: 20-10-2003) Draaibeurt 1: Is dat alles? Tweede keer luisteren: Waar staan toch die hits als The Modern Age en Last Nite? Vierde keer: Ik betrap mezelf er op keurig mee te tikken op de maat. Vanochtend, 7.30 uur: The Strokes knallen door mijn speakers en ik stuiter door mijn kamer. Ze hebben het 'm toch weer geflikt! (Herman Roggeveen) 2. Death Cab For Cutie - Transatlanticism (Munich Records) Ruzie. Wel of niet blijven? En waarom dan? Twijfels, dat is het enige zekere. Komt het door de herfst? Voel ik me dan toch eindelijk zo oud als ik ben? Muziek is soms drugs. Je neemt het tot je en bent even niet toerekeningsvatbaar. "I Am waiting for something to go wrong." Toegegeven, je wordt er niet vrolijk van. Maar ook een zuur snoepje is soms heel lekker. (Ron van der Sterren) 3. Dave Clarke - Blue On Blue (album: Devils Advocate, Skint, release: 3-11-2003) Technoterrorist blaast de hip hop op. hipopop, hipoppoppopop, hipopoppoppp. (Luc Janssen) 4. Korn - Right Now (single, Sony, release: 27-11-2003) Dinsdag om 22:00 uur in mijn eigen 3VOOR12dB op 3FM de primeur van de nieuwste single van Korn! Het nieuwe album 'Take A Look In The Mirror' zal veel afgehaakte old-skool Korn fans weer terug laten keren tot de bakermat van de hedendaagse metal. (Chris Herrebrugh) 5. The Darkness - I Believe In A Thing Called Love (album: Permission To Land, Warner) Toen ik ze een week of zes geleden in mijn woonplaats Den Bosch aan de gang zag met alles wat ooit fout was aan hardrock, wist ik 't binnen enkele minuten: deze band wordt groot. Volgens mij was elk van de 150 aanwezigen dat met me eens. 'Op zo'n band heb ik jarenlang gewacht,' hoorde ik zelfs verschillende mensen roepen. Het was ook lang geleden dat ik zoveel brede smiles op één avond had gezien. Dat gelukzalige gevoel krijgt de ene na de andere reprise sinds de release van de single I Believe In A Thing Called Love (én natuurlijk de bijbehorende videoclip). Je zou er bijna van in de liefde gaan geloven. Bijna. (Helmut Boeijen) 6. Hooftpijn - Come Home (album: Voorbij de T, Tocado/Slet Records, relaese: 15-11-2003) Als je migraine krijgt van hooftpijn, ben je een humorloze zak. Poppy punk. Nee, geen poppunk! Prachtig opgenomen door Menno Bakker in de Bunt Studio. (Leen Steen) 7. zZz - Ecstasy (7", Excelsior) De hipste muziek maken op de oubolligste instrumenten, da's knap. Oma's orgel en opa's drumkit. Oh ja en dan ook nog de stem van Alan Vega: zZz top! (Robert Lagendijk) 8. Joe Strummer & the Mescaleros - Streetcore (Hellcat/PIAS) De cd begint met de zo karakteristieke stem van Joe Strummer en op dat moment begin ik hem voor het eerst te missen. Best een sterke plaat bovendien, dit, zeker voor een dooie. Rafelig met gevoel, liefdevol afgemaakt door The Mescaleros. Ik zou bijna zeggen: uitstekende comeback. (Job de Wit) 9. Travis - 12 Memories (Indepentiente) Wat is het toch fijn dat het heel slecht met sommige mensen gaat. Kunnen ze liedjes over schrijven. Dan hoor je “It’s just the sound of one more rock star bleeding out” of “midlife crisis, you invited everyone” of “feels like I’m always losing”. Travis dus. Trieste knapen, mooie liedjes. Zakt halverwege wel flink in maar we houden er een paar pareltjes aan over. (Norbert Pek) 10. Eberg - Plastic Lions (album: Icecream, Townsend Records) Debuutalbum van de gelijknamige IJslander die net als zoveel van zijn muzikale landgenoten in Londen woont. Daar bracht hij dit voorjaar eigenhandig Plastic Lions uit in een oplage van vijftig in zelfgezaagde houten doosjes. Maar de breekbare liedjes met licht ontregelende electronica en titels als I Cannot Ask You To Live In A Flat trokken meer aandacht. Voor tere zielen die zichzelf niet al te serieus nemen. En vrijwel zeker op de Tombola eind november in Paradiso. (Gerard Walhof) De Lijstjes: Chris Herrebrugh draait: Korn - Right Now (single, Sony, release: 27-11-2003) Dinsdag om 22:00 uur in mijn eigen 3VOOR12dB op 3FM de primeur van de nieuwste single van Korn! Het nieuwe album 'Take A Look In The Mirror' zal veel afgehaakte old-skool Korn fans weer terug laten keren tot de bakermat van de hedendaagse metal. The Used - The Used (Reprise) Emo-rock uit de States. Eigenlijk zijn er maar twee leuke nummers op dit album ('Maybe Memories' en 'A Box Full Of Sharp Objects'). Maar je neemt de rest van de nummers op de koop toe. Thursday - Signals Over The Air (single, Island) Terwijl ik wacht op het album 'War All The Time' luister ik al naar deze track die je gratis krijgt als je Winamp download. http://www.winamp.com/music/events/september/index.jhtml Chris Kijne draait: The Waifs - Lighthouse (album: Up All Night, Jarrah Records) The Waiffs, ofwel de zusjes Vikki en Donna Simpson met buurman Joshua Cunnigham. Sinds Kasey Chambers wisten we het natuurlijk al: in Australië weten ze weg met de Americana. Heeft Kasey een groot promotor in Fred Eaglesmith, The Waiffs zoeken het hogerop: niemand minder dan His Bobness zelf heeft ze meegevraagd om voor hem te openen tijdens zijn Europese tour (10 en 11 november in de Bierhal.) En hoe goed gezien van de oude meester. Hun vierde CD ' Up All Night' valt onmiskenbaar in de categorie 'alle dertien goed.' Al staan er maar twaalf nummers op. Willem van Ekeren - Spark Prelude in b klein (album: Bach-Bukowski, Pearl Productions) Onnavolgbaar experiment van basisschoolleraar en voormalig popmuzikant Willem van Ekeren. Op rijpere leeftijd keerde hij terug bij Bachs Wohltemperierte Klavier en bedacht zich opeens dat hij ooit gedichten van viespeuk-duvelstoejager Theo van Gogh op muziek had gezet. Toen was de stap naar Charles Bukowski niet groot. En het resultaat is volgens mij domweg Americana. Uniek en prachtig, lang leve Willem van Ekeren. Victoria Williams - My Lord and I (album: Shout, Sister, Shout, M.C. Records) Sister Rosetta Tharpe is een legende in de gospel. En er was nog geen tribute. Vandaar. De belangrijkste reden om die Shout. Sister, Shout te kopen is een filmpje dat er via de computer op te bekijken is: een forse zwarte vrouw in bloemetjesjurk die gitaar speelt als Chuck Berry. Nog nooit zoiets gezien. De CD ter harer ere is wat braafjes maar countryzangeres Victoria Williams slaat in dit 'My Lord and I' de spijker op zijn kop. Gerard Walhof draait: Plaid - Spokes (Warp, release: 20-10-2003) Zesde album (wanneer je de vorig jaar verschenen dubbelaar met remixes Parts In The Post meerekent) van Ed Handley en Andy Turner alias Plaid. Al verschuilen ze zich ook wel achter het masker The Black Dog. Nog sterker: in stemming heeft Spokes meer met The Black Dog dan met Plaid te maken. Maar in muziek geheel en al Plaid. Droge breakbeats die regelmatig dreigen te ontsporen met spaarzame vocalen. Warm en zielvol. Geweldig. Ook Plaid lijkt net als LFO en Luke Vibert zijn eigen verleden te herwaarderen. Eberg - Plastic Lions (album: Icecream, Townsend Records) Debuutalbum van de gelijknamige IJslander die net als zoveel van zijn muzikale landgenoten in Londen woont. Daar bracht hij dit voorjaar eigenhandig Plastic Lions uit in een oplage van vijftig in zelfgezaagde houten doosjes. Maar de breekbare liedjes met licht ontregelende electronica en titels als I Cannot Ask You To Live In A Flat trokken meer aandacht. Voor tere zielen die zichzelf niet al te serieus nemen. En vrijwel zeker op de Tombola eind november in Paradiso. Dwayne Sodabergh - Unfortunately (Tigerbeat6) Derde album van de Zweed met die naam en een van de toppers op het label van Kid606. Dan weet je uit welke hoek de electronische wind waait maar Sodabergh blijkt een stuk minder anarchistisch en veel muzikaler dan veel van zijn labelgenoten. Liedjes waarin Sodabergh naast zijn computer ook instrumenten als gitaar, luit en oud bespeelt en vrienden van hem zingen en andere tastbare instrumenten bespelen. En dat leidt tot een rijk en gelaagd geluid. Anarchie is op straat leuker dan uit je stereo. Helmut Boeijen draait: The Twilight Singers - The Killer (album: Blackberry Belle, label: Zomba) Een held is teruggekeerd in mijn leven. Dulli, Greg van voren. Ooit het boegbeeld van de onvolprezen Afghan Whigs, tegenwoordig de allesbepaler van The Twilight Singers. Blackberry Belle, de tweede langspeler van dat nachtorkest, klinkt whigser dan whigs en maakt uw notoire zwartkijker dus blijer dan blij. Al past dat gevoel bepaald niet bij de muziek, want die is gelukkig weer stemmiger dan stemmig. Enne... wanneer krijgt Dulli nu eens het alleenrecht op het woord 'baby'? Niemand kan dat zo hartverscheurend kermen. Steve Earle - Over Yonder (Jonathan's Song) (album: Just An American Boy, Zomba) Deze Amerikaanse troubadour heeft een groot hart. Niet alleen voor ter dood veroordeelden (zoals ene Jonathan), ook voor Amerikaanse Taliban-strijders (John Walker). Beide liedjes zijn te vinden op Just An American Boy: The Audio Documentary, de weerslag van Earle's laatste toernee, waarop hij vanwege vermeende on-Amerikaanse activiteiten flink in de gaten werd gehouden. In The Land Of Free Speech had de Texaan 't namelijk aangedurfd om het post 9-11 beleid van Bush en zijn trawanten te attaqueren. Die hebben dus het handboek van Sir Joe McCarthy ter hand genomen. The Darkness - I Believe In A Thing Called Love (album: Permission To Land, Warner) Toen ik ze een week of zes geleden in mijn woonplaats Den Bosch aan de gang zag met alles wat ooit fout was aan hardrock, wist ik 't binnen enkele minuten: deze band wordt groot. Volgens mij was elk van de 150 aanwezigen dat met me eens. 'Op zo'n band heb ik jarenlang gewacht,' hoorde ik zelfs verschillende mensen roepen. Het was ook lang geleden dat ik zoveel brede smiles op één avond had gezien. Dat gelukzalige gevoel krijgt de ene na de andere reprise sinds de release van de single I Believe In A Thing Called Love (én natuurlijk de bijbehorende videoclip). Je zou er bijna van in de liefde gaan geloven. Bijna. Herman Roggeveen draait: The Strokes - Room On Fire (BMG, release: 20-10-2003) Draaibeurt 1: Is dat alles? Tweede keer luisteren: Waar staan toch die hits als The Modern Age en Last Nite? Vierde keer: Ik betrap mezelf er op keurig mee te tikken op de maat. Vanochtend, 7.30 uur: The Strokes knallen door mijn speakers en ik stuiter door mijn kamer. Ze hebben het 'm toch weer geflikt! Lawn met Anneke van Giersbergen - Fix (album: Backspace, My First Sonny Weissmuller, release: 20-10-2003) Wat verfrissend om Anneke weer eens te horen op een ouderwets pop/rockliedje. De hele cd is overigens ook niet mis. Kamino - Don't Consider Me A Friend (album: Men Leave Women Go Crazy, PIAS) Een prachtig melancholisch en verbitterd nummer. Het sleept zich voort en voort en laat de luisteraar met alle ellende zitten. Waarom intrigeert het me dan zo? Jaap Boots draait: Robert Palmer - Secrets (Island Records) In retrospectief toch wel erg mooie LP van deze onlangs overleden gladjanus. Vergeet Bad Case Of Loving You en luister eens met frisse oren naar Mean Old World en Jealous. Nix mis mee volgens deze sentimentele ouwe lul. Danko Jones - We Sweat Blood. (Bad Taste) Ja, leuke nieuwe plaat hoor van The Strokes. Maar ik ben vanochtend iets kwieker van start gegaan met Dankoooooooo. En de cruesli zat meteen tegen het plafond. Om van de bloedspetters op het tennisracket maar te zwijgen. Ook Melle (5) gaat er van uit zijn kleppie. En terecht. Death Cab for Cutie - Lightness en Title and Registartion (album: Transatlanticism, Munich) Heel anders ging het gisteravond toe in huize Boots. Toen werd de stilte slechts verstoord door deze twee hypnotiserende tracks op een album dat er om smeekt om verder verkend te worden. Nieuwe hoop uit Seattle, maar dan zonder Big Muff effectpedaal. Job de Wit draait: Remarc - Sound Murderer (Planet Mu/Lowlands) Hardcore jungle van een producer die nooit beroemd is geworden. Toen het ineens "intelligent drum 'n bass" moest zijn, was het met de carrière van Mark Forrester alias Remarc wel gedaan. Maar de Amen-break waar hij zijn hier gecompileerde output (1993-1996) op baseerde, is onverslijtbaar. Popjournalist Simon Reynolds in de liner-notes: "Catch me in the right misty-eyed mood and I might tell you that no dance music has gone further than the Amen tear-out circa 1994-5." En zo is het. Joe Strummer & the Mescaleros - Streetcore (Hellcat/PIAS) De cd begint met de zo karakteristieke stem van Joe Strummer en op dat moment begin ik hem voor het eerst te missen. Best een sterke plaat bovendien, dit, zeker voor een dooie. Rafelig met gevoel, liefdevol afgemaakt door The Mescaleros. Ik zou bijna zeggen: uitstekende comeback. Sugababes - Maya (album: Three, Island, release: 27-10-2003) Het mooiste nummer van hun nieuwe cd. Minimale, dubby electronica begeleidt zangeres Mutya Buena die een existentialistisch lied zingt over haar overleden zus. Bij voorkeur in een melancholische bui te beluisteren, onder een heldere sterrenhemel. Leen Steen draait: Hooftpijn - Come Home (album: Voorbij de T, Tocado/Slet Records, relaese: 15-11-2003) Als je migraine krijgt van hooftpijn, ben je een humorloze zak. Poppy punk. Nee, geen poppunk! Prachtig opgenomen door Menno Bakker in de Bunt Studio. Second Chance - Tides May Turn (Gangstyle Records) Old skool hardcore, zoals het hoort; lekker snelle korte nummers en dus een heleboel op een album. My Bible Company - (ep: Trying To Get To France On A Singin Missionary Journey The Kids Come Up Short In The Money Department!, Sick Of Talk Records) Onvervalste trashcore uit Nevada. Vooral het openingsnummer van deze witte ep draai ik grijs Al was het maar om alweer zo’n fantastische titel: the Only Pig I Eat Wears A Badge And A Gun. Echt asociaal bruut! Luc Janssen draait: Bang Gang - Something Wrong (EMI) De ondraaglijke lichtheid van 12 liedjes. IJsland ontdooit. Dave Clarke - Blue On Blue (album: Devils Advocate, Skint, release: 3-11-2003) Technoterrorist blaast de hip hop op. hipopop, hipoppoppopop, hipopoppoppp. Relaxed Muscle - A Heavy Night With (Rough Trade) De zelfmoord van Jarvis Cocker. Als Pulp meets Suicide. Conceptueel, electronisch, hilarisch. Menno Visser draait: Laika - Wherever I Am I Am What Is Missing (Too Pure, release: 20-10-2003) Sinds zangeres Margaret Fiedler me jaren geleden bekende dat ze sommige tracks voor hun debuutalbum thuis in de badkamer inzong, hou ik van Laika. Het Britse duo dat zich vernoemde naar het omgekomen Russische ruimtehondje brengt nu al bijna tien jaar een intellectueel soort Everything But The Girl. Toch vrees ik dat ook ditmaal de razendknappe hypnotiserende en toch organische beats van Guy Fixsen en de onderkoelde erotiserende zang van Fiedler onopgemerkt zullen blijven. De schoonheid van dit nieuwste Laika album schuilt wederom in de subtiele kleurverschillen. Een melancholiek herfstpalet dat zijn volle pracht pas ten beste geeft in het schemergebied tussen dag en nacht. Droomplaatje dus. Wie dit niet probeert, mist zeker wat. The Darkness - I Believe In A Thing Called Love (single, East West/Warner) Hoe lang is het geleden dat je opveerde wanneer een single op de radio langskwam? Luchtgitaren en meebleren. En niet een keer, maar telkens weer. Ondanks dat je steeds denkt: ‘Dat intro…eh, dat is gejat van AC/DC’. Ondanks dat ze er eigenlijk erg fout uitzien op foto’s, zijn ze stiekem ook erg fun. Simpelweg omdat het klinkt als een feestje op je radio. Fricandel speciaal: hoe fout ook lekker kan zijn. Matthew Jay - Draw (Food/EMI) Terug van vakantie, stuitte ik op dit bericht: ‘Matthew Jay overleden na val van de zevende verdieping’. En dat terwijl dat wel zo’n beetje het laatste is wat je zou verwachten van deze jonge Britse singer-songwriter. In mijn geheugen gegrift bij een interview als een goedlachse, gewone jongeman uit de provincie. Zonder kapsones maar buitengewoon talentvol. Was aan het experimenteren met dance ritmes. Toch maar weer dat debuutalbum uit de kast gehaald. Looking for clues, die je toch wel niet zult vinden. Jay is maar 24 geworden. Zonde. Norbert Pek draait: Admiral Freebee & Kamino – Live @ De Helling, Utrecht Een Belgische avond in Utrecht. Je verwacht gewoon een leuk concert, zoals dat van Kamino. Maar als de Admiraal het podium betreed word je werkelijk overrompeld. Wát een muzikanten, wát een leuke anekdotes en wát een goede liedjes. Het concert valt nooit dood omdat de drummer maar blijft roffelen en zanger Tom alles volpraat. Een schitterend concert op een mooie zondagavond. Amai! Various Artists - 25 Years Rough Trade - Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before (Rough Trade) Mooi hè, dat Dear Catastrophe Waitress? Wil je net als ik nog meer Belle & Sebastian? Luister dan deze plaat waarop ze op erg komische wijze een cover van de Young Marble Giants doen. Net als Adam Green. Ook twee covers van de goede Strokes plaat en de jochies van Eastern Lane rammen door The Feelies heen. Leuk project dus. Travis - 12 Memories (Indepentiente) Wat is het toch fijn dat het heel slecht met sommige mensen gaat. Kunnen ze liedjes over schrijven. Dan hoor je “It’s just the sound of one more rock star bleeding out” of “midlife crisis, you invited everyone” of “feels like I’m always losing”. Travis dus. Trieste knapen, mooie liedjes. Zakt halverwege wel flink in maar we houden er een paar pareltjes aan over. Robert Lagendijk draait: zZz - Ecstasy (7", Excelsior) De hipste muziek maken op de oubolligste instrumenten, da's knap. Oma's orgel en opa's drumkit. Oh ja en dan ook nog de stem van Alan Vega: zZz top! Spoon - The Way We Get By (12XU) Wat Spoon doet, doet Spoon goed. En dus staan er 6 extra nummers en nog eens 3 video's op het nieuwste cd singletje van het hitgevoeligste trio uit Austin. Spoon blijft op de kleintjes letten! Brian Wilson - On Tour (dvd) Met het kaartje voor het optreden in het Grace theater (ergens volgend jaar) al tijden op de schoorsteenmantel is het met deze dvd lekker opwarmen. Natuurlijk vroeger was alles beter, maar als je de kachel maar hoog genoeg zet en je bodyboard goed waxt gaat de Californische zon vanzelf toch een beetje schijnen. Ron van der Sterren draait: Death Cab For Cutie - Transatlanticism (Munich Records) Ruzie. Wel of niet blijven? En waarom dan? Twijfels, dat is het enige zekere. Komt het door de herfst? Voel ik me dan toch eindelijk zo oud als ik ben? Muziek is soms drugs. Je neemt het tot je en bent even niet toerekeningsvatbaar. "I Am waiting for something to go wrong." Toegegeven, je wordt er niet vrolijk van. Maar ook een zuur snoepje is soms heel lekker. Josh Homme feat. PJ Harvey - Powdered Wig Machine (album: Desert Session 9, Island Records) Het boekje zet al meteen de toon met waarschuwingen voor de ‘frightening flute’en de ‘not so melodica’. Absolute hoogtepunt is Powdered Wig Machine, het nummer waarin PJ Harvey met haar ijzig zwoele stem het fundament legt. Het begint als Madonna, maar PJ komt er al heel snel in. Een vers beeld komt uit mijn herinneringen bovendrijven. Lowlands 2003. En dat alles in nog geen drie minuten. AAAAAAAAAAAAAAAARRGGH!!! Muzikaal orgasme. Klaar. Echte mannenmuziek. The Strokes - Room On Fire (BMG, release: 20-10-2003) Door anderen al verguisd. Maar ja, anderen, wie zijn dat dan? Ik hoorde hem deze week voor het eerst helemaal. En geloof mij nou maar, hij is WEL GOED! Skip de single 12:51 (ik hoor steeds In The Lion Sleeps Tonight) en je houdt dertig minuten lang kreunende, zuchtende jochies naar lucht happen in een brandende kamer. Sander Kerkhof draait: The Fever - Bridge And Tunnel (MP3 van Heavy Pets EP op www.thefeveronline.com) Fuck The Strokes, we've got The Fever! Opgefokt, vol boze maar poppy levenslust. Volgens de New York Metro en talloze webloggers aldaar 1 van de hipste bands in de Grote Appel. En laat ik daar nu net met mijn koortsige kop naar toe vliegen volgende week.. Quentin Tarantino - Kill Bill O.S.T. + www.kill-bill.com (Warner) De film (deel 1 van 2!) zal wel niet helemaal briljant zijn, de soundtrack is dat zoals altijd bij Tarantino alvast wel. Van de magnifieke Nancy Sinatra spaghetti triller Bang Bang, via het al in de trailer te horen Battle Without Honor Or Humanity tot Santa Esmeralda's Don't Let Me Be Misunderstood (de Little Green Bag van Kill Bill). Altijd op het randje van goed en fout. Broken Social Scene - You Forgot It In People (Paper Bag/Arts & Crafts, 2003) Op zoek naar hoop in bange Canadese indie dagen. Een heel elftal uit Toronto, vol lokale hot shots (leden van Do Make Say Think en Stars). Soms uitgesponnen als Mogwai of dwars als Sonic Youth, maar meestal veel poppier en met zang, viool en trompet. Het grote gevoel wordt niet geschuwd. Na Canadese doorbraak ('alternative album of the year') nu ook bezig aan opmars in de V.S.