Vrijdag 13 juni 21.30 uur. Het dagprogramma 13.00 - 21.00 uur Deze aflevering gaat over hoe druk het was. En hoe warm. En ook een beetje over de muziek, die vandaag voor een aanmerkelijk groter aantal spannende momenten zorgde dan gisteren het geval was. Dat lijkt onder de huidige omstandigheden bij Sonar - waar vanmiddag de vlag 'uitverkocht' gehesen kon worden - echter bijna van ondergeschikt belang. Maar daarover meer in mijn slotbeschouwing, komende zondag. Belangrijker is nu de uitstekende set die Prefuse 73 vrijdagmiddag neerzette. De instrumentale hiphop-act op het hippe electrolabel Warp die half juli ook op 5 Days Off in Amsterdam en de Valkhof Affaire in Nijmegen te zien zal zijn. Het nieuwe album 'One World Extinguisher' is een aanrader. Prefuse 73 is de Amerikaan Scott Herren, live bijgestaan door de Spaanse DJ David Perez, alias 2D2. Net als de mannen van Themselves een dag eerder, haalt Prefuse alle muziek ter plekke uit de elektronische toverdoosjes. Een Akai MPC 2000 XL ritmefabriek en een authentieke Moog synthesizer. Er staat weliswaar een laptopje op het podium, maar daar wordt nauwelijks gebruik van gemaakt. ,,Computers zijn grenzenloos qua mogelijkheden " , licht Herren desgevraagd zijn instrumentarium toe. ,,Ik limiteer mijzelf graag. Dat houdt de creativiteit scherp." En het overtuigende optreden bevestigt zijn woorden. Eindelijk was er ook electronische muziek te horen waarbij de beat niet overheerste. Zoals bij de Spaanse laptopper Resonic wiens 'clicks & cuts' wellicht niet bijster origineel zijn, maar wel goed en sfeervol. En iets dergelijks geldt voor het eveneens Madrileense Strand dat behoort tot de stal van het prima Spaanse Foehn-label. Richtpunt voor de echte fijnproevers was vrijdag echter toch de presentatie van het Oostenrijkse Mego-label - ook de thuishaven van laptop-popster Fennesz. De Japanse Tujiko Noriko ('Hard Ni Sasete' heet haar album op Mego) zorgt voor een regelrechte verrassing. Een frele meisje in een wit jurkje en op hoge hakken die prachtige, vervreemdende klanken uit haar laptop haalt en daarbij nog zingt ook. Eigenlijk is haar muziek te intiem voor de Sonar Complexzaal waarin toch al gauw zo'n vijfhonderd bezoekers zijn gepropt. En eigenlijk gaan zingen en 'laptoppen' ook niet goed samen als het door een persoon gebeurt. Misschien moet Tujiko er ook wel bij gaan zitten , zoals Carole King achter de vleugel. Enfin, het doet uitkijken naar een nieuwe kennismaking in een kleinere ruimte. Mego-labelbaas Peter Rehberg, alias Pita, blaast de zaal een uurtje later wel moeiteloos vol geluid. Als de Oostenrijker heel ingetogen aanvangt, met lange stiltes tussen zijn klanksnippers, begint een deel van het publiek bijna te muiten om het gebrek aan beats. Die krijgen ze ook niet. Maar wel noise. Messcherpe en keiharde 'white noise' die zowel confronterend als uitgebalanceerd en uiterst organisch is. En de schitterende abstracte visuals van zijn landgenote Tina Frank sluiten daar perfect bij aan. Indrukwekkend. Overal stonden rijen, vandaag op Sonar. En er werd opvallend vaak uitgeweken naar de koelere schaduwplekken. Ook een voordeel van een festival in de binnenstad. Op weg naar de uitgang nog even binnen gelopen bij het Amerikaanse Phoenecia dat boeiende, complexe ritmes vlecht. Maar uitgerekend als men even op de meest basale beats overgaat begint het publiek en masse te juichen. Vluchten kan nog net. Peter Bruyn