Zaterdag 14 juni. Het dagprogramma. Ik betuig spijt. Ik trek het boetekleed aan. Beweerde ik gisteren nog dat vrijwel alle DJ-sets die ik op Sonar meemaak precies hetzelfde- platte boem boem - klinken, vandaag kom ik op die woorden terug. Het gebeurde zaterdagmiddag. Ik was onderweg naar het optreden van de Amerikaanse Safety Scissors op het Sonar Village podium, toen ik van de kant van het SonarLab podium een mateloos fascinerende bromtoon hoorde komen. Het bleek de DJ-set van de Brit Russell Haswell. Nooit van gehoord. Haswell laat eigenlijk alleen maar 'drones' op het publiek los. Vanuit zijn laptop blaast hij subtiele wolken abstract geluid de wereld in. Maar zó uitgebalanceerd en zó stijlvol, dat de paar honderd luisteraars - hier geen massale toestanden - gekluisterd zijn. En het is tekenend dat juist Mego- labelbaas Peter Rehberg, alias laptop-collega Pita, na pakweg een half uurtje zo enthousiast geworden is, dat hij het podium op komt om Haswell een biertje te brengen en aanmoedigend zijn duim opsteekt. Later op de dag, als ik even online ben, kom ik er achter dat Russell Haswell een paar maanden geleden een album op Warp uitgebracht heeft. Een samenwerkingsproject met noise-goeroe Merzbow nota bene. ´Satanstornade´heet het schijfje. Daar moet ik als ik in Nederland terug ben toch eens achteraan. Ik hoor nog een klein stukje Safety Scissors, de lekkere dubhop - ik moet het toch een naam geven - maken maar dan wordt ik in het hotel verwacht waar de artiesten van het Output-label zijn ondergebracht, voor een interview met labelbaas Trevor Jackson. (,,Wij worden nu overal als aanvoerders van die eighties revival-trend beschouwd, maar dat vind ik verschrikkelijk! We zijn juist met Output begonnen omdat we ons aan al die klotetrends in de dance wilden onttrekken.´´ Enfin, lees verder in het zomernummer van Oor.) Precies op tijd voor het concert van Supercollider- genie Jamie Liddell ben ik weer terug op het festivalterrein. Het eerste half uur valt niet mee. Liddell presenteert zich vooral als een 'campy' entertainer met verkleedpartijen en een hoop flauwekul. Muzikaal maakt hij weinig klaar, maar het publiek reageert laaiend van enthousiasme. Dan roept hij in de finale niemand minder dan de nieuwe salon-held Matthew Herbert en no-wave gitaarveteraan Arto Lindsay op het podium. Het draait uit op een freakerige pretsessie. Beetje vrijblijvend maar wel heel erg leuk. Het zaterdag-dagprogramma blijkt trouwens helemaal bovengemiddeld. Met het Canadese Deadbeat dat verder gaat waar Pole enkele jaren geleden stopte. Met postrocker en voormalige Jim O´Rourke-compaan David Grubbs die schittert als gitarist maar daar nog altijd beter niet bij kan zingen. En als ik om half tien op het punt sta om richting Sonar by Night te vertrekken om Underworld te zien, sta ik nog even stil bij het ´nerdy´ Amerikaanse trio Pulseprogramming dat een soort mainstream laptop-muziek produceert. Niet opzienbarend, wel aangenaam en esthetisch. Op dat moment komt collega Peter Deschamps van het Blad Gonzo bij me staan. ,,Dit nummer staat ook op de gratis Mind the Gap-cd die bij de nieuwe Gonzo zit,´´ zegt hij. Ik vertel hem dat ik onderweg naar Underworld ben. Of hij ook die kant op gaat? ,,Alsjeblieft niet!´´ reageert hij. ,,Er is vanavond veel leukere muziek in Barcelona te horen.´´ Het kwartje valt. Mijn besluit is genomen. Ik ga niet naar Sonar by Night, vanavond. Niet naar Underworld. Plotseling realiseer ik mij dat het de hele dag op mijn schouders heeft gedrukt. Onbewust. Het benauwende vooruitzicht om weer door dat gedrang bij de ingang van die beurshallen te moeten. Die tienduizenden mensen Dat gebeuk. Underworld wil ik graag zien, daar niet van. Maar niet op honderd meter afstand op een beeldscherm. Eerder op de dag was ik trouwens nog een jonge collega tegen het lijf gelopen die Sonar verslaat voor het wietrokersblad High Times. Hij was vrijdagnacht tot zes uur op Sonar by Night gebleven om de afsluitende DJ-set van Aphex Twin mee te maken. Hij was fan van diens platen - wie niet, zou ik bijna zeggen - maar het was voor hem op een bijna traumatische ervaring uitgedraaid. DJ Mark Bell was ´beuken´ geweest, DJ Vadim was ´beuken´ geweest, LCD Soundsystem was ´beuken´ geweest. En tot overmaat van ramp had ook halfgod Aphex Twin de ritmische wondervlechtwerkjes waar hij befaamd om is ingewisseld voor gebeuk. Géén Underworld voor mij dus. Een opkomend schuldgevoel ten opzichte van de trouwe en nieuwsgierige 3voor12-surfer kan ik opzij zetten met de mededeling dat de show goed was. Bij de profs van Underworld is de show immers altijd wel in orde. In plaats daarvan nestel ik mij zaterdagnacht even na enen in één van de comfortabele zitzakken (!) van het Daf Lab - het café van het museum voor toegepaste kunst - waar het alternatieve Versus Electronics festival plaats vindt (www.versuselectronics.com). Peter Bruyn