Barcelona, donderdag 12 juni 2003. 09.00 uur Nog drie uur te gaan voordat Sonar begint. Echt begint. Het grootste Europese avant-gardemuziekfestival, dat het woord `avantgarde´ oprekt tot Björk en Underworld en daarmee een paar Ahoys en ArenA´s aan bezoekers hoopt te trekken. Sonar wil het publiek drie dagen en drie nachten laten ronddobberen op de frontgolven van de muziek - zo zeggen ze zelf op hun website. En aan dat front wordt vooral veel met samplers, laptops en andere elektronica gemorreld, zo leert een blik op het werkelijk duizelingwekkend omvangrijke programma (zie www.sonar.es). Al blijkt er ook ruimte voor een enkele ambachtelijke gitaarpionier als David Grubbs - vreemde eend in de bijt - of de funky Noren van Jagga Jazzist. En net als bij alle grote festivals is er ‘de avond vooraf’. De opwarmer voor wie er bij voorbaat al geen genoeg van kan krijgen. Maar ook de speldenprik, de luis in de pels. De horzel. Want behalve immens groot en pretentieus is Sonar ook retecommercieel. Publiekstrekkers worden beloond met vette honoraria, maar veel van de kleinere acts die op het festival staan moeten ‘geld meebrengen’, wil het verhaal. Vat dat niet al te letterlijk op. Het betekent vooral dat wie niet expliciet door de organisatoren uitgenodigd wordt, zich best ergens op een namiddag in een achterafzaal tijdens Sonar mag presenteren, maar dan wel zelf vervoer naar Barcelona & onderkomen moet betalen. Vandaar dat de off-Sonar activiteiten de grond uit schieten. Sympathieke ‘parasiet’-festivalletjes die vaak alternatiever zijn en hopen te profiteren van de tientallen muziekliefhebbers die naar Barcelona gekomen zijn. En dus programmeren ze vooral de dag voor en de dag na Sonar. Zoals het Wrong-festival, dat afgelopen nacht begon in een pijpenla aan de Avenue Diagonal (zie ook http://thewrongfestival.info). Even na middernacht stond daar de japende Ex-Boredoms slagwerker E-da op het podium, die het geluid van startende straalmotoren uit z´n apparaten liet komen, terwijl de Kroaat Kabaka op een tegen de wand gespannen laken rustgevende videobeelden van een blauwe lucht met een enkel voorbijtrekkend wit wolkje liet zien. Ruim een uur later, tegen half twee, staat daar met de tong weer stevig in de wang de Amerikaan Donna Summer, die onlangs nog een handvol Nederlandse micropodia op stelten zette en dinsdagavond onmiddellijk na zijn Paradiso-optreden richting Barcelona vertrok. Werd een uur eerder bij E-da nog amper geluisterd, de geinige Donna krijgt met zijn campy pretbeats zowaar een deel van het publiek aan het dansen. Hoog tijd om te verkassen naar DAF, het designinstituut een paar kilometer meer naar het centrum, waar de Patagonica 4 Launch Party (www.patagonica.net) nog volop aan de gang is. Veel hippe, ´loungende´ mensen, koud bier en tegen drie uur woensdagnacht de laatste live-act, het Zwitserse Solotempo. Nooit van gehoord maar prima beats en aangenaam audiobehang om zittend met de rug tegen de airco en met een San Miguel bij de hand de eerste Sonar-indrukken op een kladblok op een rijtje te zetten. En hoewel de Zwitsers nog proberen er de beuk in te gooien, echt gedanst wordt er niet. Er moet energie gespaard worden. Nog drie Sonar-dagen en -nachten te gaan. Maar de toon is gezet.