Rock Werchter heeft iets te vieren: Vier bomvolle dagen met een super programma. Werchter pikt er dit jaar een dag extra bij omdat, volgens organisator Herman Schueremans, je ‘dat graag doet voor een act als Radiohead.’ De hoofdacts voor het normaal drie dagen durende festival waren al rond - Metallica, Massive Attack, Coldplay, R.E.M. - toen de Britse band plotseling beschikbaar bleek. Schueremans zocht er nog Underworld en Bjork bij voor de donderdag en zo is Rock Werchter opeens een -hele sterke - donderdag rijker. Lastig is wel dat die donderdag begint met Bjork om kwart voor tien ‘s avonds en dat iedereen bedacht heeft pas tegen die tijd aan te komen. Het gevolg: lange files vanaf Antwerpen met opvallend veel Nederlandse kentekens op de smalle toegangswegen, verwonderde buurtbewoners die graag uitleggen dat het nog ‘zeker tien kilometer’ langzaam rijdend en stilstaand verkeer is en Studio Brussel op de autoradio. Ze mogen het inmmidels begonnen concert van Bjork niet uitzenden en draaien daarom een oude opname. Zo staan er om tien uur nog meer mensen voor de poort dan voor het podium. Terwijl de laatste noten van Bjork’s toegift Human Behaviour klinken gaat het eerste indrukwekkende vuurwerk arsenaal (let wel: de eerste avond, tijdens de eerste act!) de lucht in en is daar na vijf uur auto hel en een voetreis naar Rome langs alle campings dan eindelijk het reeds vroeg dit jaar al geboekte hotel. Hotel? Mietje! Niet alleen binnen de poorten van het festival valt er genoeg (lees: strictly vette happen) te halen, ook vlak daarbuiten probeert de lokale middenstand van Werchter ieder jaar een graantje mee te pikken van de duizenden hongerige magen en dorstige kelen. Het hotel moet hier dus ergens tussen de frietkotten plaats vinden. Achter een kebab-kraam ontdekken we iets wat op een hotel lijkt. Op straffe van direct vertrek naar huis en een week verplicht luisteren naar het nieuwe album van The Mars Volta zal de naam en plek van dit pand voorlopig onder het selecte groepje kenners blijven. Wat een oase middenin deze zee van mensen! Een soort Fawlty Towers op z’n Belgs, dat wel. Even de luiken open en ja hoor, de pauze dj komt ook hier goed door. Sterker nog, vanuit het hotelraam kun je het hoofdpodium bijna zien. Kwart voor twaalf, net op tijd binnen voor Radiohead. De opening met There There en 2+2=5 is nieuw maar klinkt inmiddels al vertrouwd voor de meesten hier. Wat meteen opvalt is hoe kraakhelder, hard en perfect alles klinkt. Een extatische Thom Yorke zingt de sterren van de hemel, maakt veel contact met het publiek, speelt veel op de Fender Rhodes en piano en danst -nou ja danst - zijn bezwerende dans tijdens een mooie versie van Idiotheque. Johnny Greenwood soleert op gitaar, transistor en andere inheemse electronica. Enkele hoogtepunten: Fake Plastic Trees, onvermijdelijk natuurlijk: top 100 aller tijden-hit Paranoid Android, het nog altijd adembenemende Exit Music (For A Film), I Might Be Wrong en Everything In It’s Right Place. Ook Hail To the Thief is goed vertegenwoordigd met onder The Gloaming en in de toegift Sit Down Stand Up - dat niet helemaal uit de verf komt. In de eerste toegift zit ook nog Pyramid Song. De band heeft er zichtbaar veel zin in en komt nog een keer terug met big smiles en bedankt uitvoerig voor de enthousiaste reactie. Hier staan geen puffige miljonairs, maar enthousiaste (steenrijke) muziekfreaks. ‘And now we’re gonna play a song called... Karma Police.’ Radiohead weet waar 50.000 kelen op wachten. En of je nu houdt van meezingen of niet, hier valt toch niet aan te ontkomen. Zeker niet als Thom Yorke weigert het podium te verlaten nog even een stukkie close harmony a capella sing a long aangaat. “Phew, for a minute there, I lost myself...” Groots. Everything, everything. De nacht is al diep als Underworld om twee uur de beats aanzet. Maar het lijkt alsof niemand zijn tent wil opzoeken. De Belgen gaan helemaal los op de greatest hits set. Niks nieuws verder die set, gewoon pompen. Karl Hyde babbelt er ondertussen vrolijk op los in zijn talkshow. Afdansen dus, met Two Months Off, Push Upstairs, Born Slippy, een zwaar gemuteerde versie van Kittens en de ultieme Underworld song: Moaner. En als ook het dynamische duo de toegift afsluit en de sample doos in de vrachtwagen gaat - next stop Impulz - is het kwart voor vier. Dat hoef je in Landgraaf niet te proberen. Vandaag meer plezier op z’n Belgs met Danko Jones, Interpol, Grandaddy, The Roots, Massive Attack, Moby en 2 Many DJ’s. Om drie uur trappen we af met de Amerikaanse sekte van voorganger Tim De Laughter: The Polyphonic Spree. Ik zoek alvast een groot wit laken.