Wakker worden met Krezip, je moet er maar zin in hebben. In mijn bovenste oor hoor ik Jacqueline Govaers: "De vorige keer speelden we veel later op de dag. Maar dit is ook leuk hoor." De Krezip hype is ook in Belgie een beetje voorbij en de band leert daar mee omgaan. Ik draai me nog even om in voorbereiding op deze voor mij laatste Werchter dag. De zondag, met R.E.M. en Coldplay sla ik dit jaar over. Een paar uur later is het vooral lekker liggen in de zon met een pintje en het programmaschema binnen handbereik. Hoe lang duurt het nog voordat Anouk begint? Dan moeten we hier weg zijn ;) 'T Hof Van Commerce brengt de temperatuur op het veld van lauw naar heet en Stone Sour wordt vervolgens ontmaskerd als een matige rockband. Een uurtje later doet Millionaire alvast een gooi naar een plek op Werchter 2004. Hoewel, in het begin speelt de techniek de Belgen parten. Halverwege loopt alles op wieltjes en worden zelfs nieuwe nummers uitgeprobeerd. De eerste klinkt verbazingwekkend genoeg als Voicst (alhoewel wederzijdse bevruchtig niet mag worden uitgesloten), de tweede heeft opvallend leuke samples. De hoop op een gastoptreden van de leden van Queens Of The Stone Age (de bands zijn samen op tournee geweest) vervliegt langzaam. Jammer, geen Nick Oliveri die zijn klokkenspel komt showen. De finish wordt vervolgens fluitend gehaald met BodyExperienceRevue en Millionaire, waarna zanger Tim Van Hamel zich in een LedZep-achtige manoevre met gitaar en al in de drumkit stort, de drummer vervolgens voorover naar beneden tuimelt en toetsenist Aldo zijn Korg door de lucht in de snare dum laat belanden. Rock 'n Roll! Over De Jaren Zeventig gesproken. The Datsuns zijn er zo uit weggelopen. Je ruikt het zweet en de groupies, voelt de aantrekkingskracht van deze jonge honden met hun lange manen. Het enige dat ontbreekt is een stuk of wat echt goeie liedjes. Wel mooie t-shirts trouwens. Mark Lanegan staart met een dodelijke blik richting het veld vanachter zijn microfoon. Heeft iemand zijn drankbonnen gejat? Hij heeft het over een 'hanging tree' en een 'summer sun'. Zon? Zal deze zondaar ooit daglicht zien, buiten de drie nummers die hij in het midden van iedere Queens Of The Stone Age show op fantastische wijze mag vertolken? Brian Wilson staart ook in het oneindige vanaf een prominente plek op het podium: een poster met zijn hoofd hangt op de versterker van Josh Homme. Homme maakt gitaarsolo grapjes met Troy van Leeuwen in Queens-oldie Regular John. Maar iedereen wacht op No One Knows. De rest van de show is perfect, meedogenloos strak: First It Giveth, Go With The Flow, alles. Ha, daar is No One Knows. Wij zingen mee. Iedereen zingt mee. Halverwege de baslijn-solo wisselt Oliveri het tempo en we zitten plots in Feel Good Hit Of The Summer. Nicotine, Valium, Vicodin, Marijhuana, Ecstacy and Alcohol. "Drugs with Mayo, you like that shit, don't you", grapt Homme. "C-c-c-cocaine" sist Oliveri. En opeens weer terug naar No One Knows. Homme: "I think we forgot to finish something.." Topvermaak! Asjemenou? Altijd als ik Calexico zie moet ik denken aan die aflevering van Jiskefet, waarin Loekie de Leeuw met een sombrero op trompet staat te spelen. Daar houdt de vergelijking op, want Loekie krijgt vervolgens een rotschop, terwijl Calexico met overdonderend applaus wordt onthaald. De Arthur Lee klassieker - en nieuwe Calexico single - Alone Again Or is e e n van de vele hoogtepunten in de set, die vooral naar het einde toe een kookpunt bereikt. Joey Burns is uitstekend bij stem en band is zo strak als een Braziliaanse tanga. Calexico geeft het begrip "voor al uw feesten en partijen" een nieuwe betekenis. Zelfs de security voor het podium staat met het gezicht naar de band te swingen. Geezer alert! Mike Skinner, in korte broek, stuitert over het podium. Zijn band laat er geen gras over groeien. Deze tent moet plat. Binnen vijf minuten zijn alle bierblikjes over het publiek en podium leeggespoten. Gelukkig waarschuwt Skinner nog wel even als er weer een blikje het publiek in gaat. "That didn't hurt, did it?" De hitjes zitten al vroeg in de set. Skinner jut het publiek om met opruiende taal. Original Pirate Material op z'n Belgs, het werkt. In de backstage area is inmiddels tout Belgie gearriveerd. Tom Barman drinkt een pils met Bent van Das Pop en ook Daan Stuyven is niet ver weg. Zelfs Prins Laurent is gekomen om zijn exemplaar van Graduated Fool door Anouk zelf te laten signeren. Of zal hij thuis de hele Metallica collectie compleet hebben? Aan het aantal t-shirts op het veld valt op te maken wat de grootste band van het weekend is - of wie de trouwste fan-base heeft. Zo zitten al vroeg op de middag aan de rechterkant van het podium grote groepen metalfans te wachten. Metallica rules, natuurlijk. Naast veel St. Anger opdrukken zijn er vooral vintage Metallica shirts. Eeuwige trouw is belangrijk in de scene en de band heeft dat tegenwoordig weer heel goed in de gaten. Zanger James Hetfield - het blijft een soort Jack Spijkerman met snor - bedankt het publiek met een big smile voor 'sticking with us through the years'. Maar de muziek is eigenlijk het grootste dankwoord. Master of Puppets, Battery, For Whom The Bell Tolls, Kill Em All-materiaal. Het oude beukwerk vormt de basis voor twee uur vintage Metallica. Het knappe is dat Hetfeld en co. anno 2003 niet zijn verworden tot een karikatuur van zichzelf, hoe karikaturaal het hele genre vaak ook is. Maar Metallica was altijd al de meest nuchtere van de metalbands. Geen opblaasbaar Stonehenge, kermis-attracties en andere flauwekul. Wel vuurwerk natuurlijk, maar daar lijkt Rock Werchter een voordelige handelaar in te hebben gevonden. Onontkombaar Metallica zijn natuurlijk ook Nothing Else Matters, One en Sad But True. Ondertussen verzorgt Royksopp voor de minder gelovigen het afsluitende dansfeestje in de Pyramid Marquee. Het duo komt wat langzaam op gang, maar na Remind Me barst het feest echt los met de piepjes-hit Eple en een verrassend goeie versie van Coldplay's (de enige band die ik zondag nog graag had gezien) huidige hit Clocks. Met een grote grijns neem ik afscheid van een prachtige editie van Rock Werchter. Het zijn van die festivalwetten: Een leuke cover is goed voor de herkenbaarheid en verhoogt de feestvreugde. Behalve bij Metallica, die coveren alleen zichzelf en sluiten af met Enter Sandman. Exit Light, Enter Night.