The Thermals (van links naar rechts Hutch Harris (27, New York), Kathy Foster (28, Dayton, Oh) en Jordan Hudson (24, Florida) komen uit Portland aan de westkust. De scene daar is afwisselend: “Iedereen doet iets verschillends. Het is supergoedkoop in Portland; daarom komen er veel kunstenaars heen.” Ondanks de mellow sfeer van de staat Oregon klinkt hun debuut ‘More Parts Per Million’ behoorlijk gefokt. Het album werd ingespeeld in de kelder van zanger / gitarist Harris. Daarbij gebruikte de band alles wat er in die kelder rondslingerde. “Er zijn wel oefenruimtes in de stad, maar veel bands repeteren gewoon in de kelder van een huis. De meeste shows waar ik heen ga zijn ook bij mensen thuis in de kelder. Zo maak je ook de meeste mensen uit de scene: bij keldershows of tijdens bijbaantjes.” Naast de viersporenrecorder in de kelder van Harris was ook de factor tijd bepalend voor het geluid van de plaat: “We wilden niet een plaat maken die slecht zou klinken, maar we wilden wel snel werken.” Deze manier van werken doet sterk denken aan die van Robert Pollards Guided By Voices. “Toen Sub Pop ons benaderde vroegen ze eigenlijk of we alles opnieuw in een dure studio wilden opnemen. Misschien is het wel een statement van ons dat we dat niet gedaan hebben. Want je krijgt de oorspronkelijke energie nooit meer terug in de studio.” Evenals Pollard heeft ook Harris constant zijn gitaar bij zich. De hoeveelheid liedjes die hij op de plank heeft liggen is dan ook eindeloos. Toch is ‘More Part Per Million’ niet een bijeenraapsel van liedjes uit de hoge hoed van Harris: “We hebben al die nummers ter plekke gemaakt zonder er een jaar aan te sleutelen.” The Thermals groeiden op in de hoogtijdagen van hun huidige platenlabel, dat verantwoordelijk is voor oa. de releases van Nirvana. “Ik identificeerde mij met het hele genre waar Sub Pop voor stond. Zij waren voor mij het toonbeeld van een label. Hun logo was voor mij toen een kwaliteitsstempel. Het is dus een grote eer dat wij er nu deel van uitmaken.” De indiesound van het trio is puur het gevolg van het leven in een stad. “Tucson zou voor ons te mellow zijn en in Ohio zijn ze toch een beetje achterlijk. Je krijgt dan ook van die gedateerde muziek. Soms speelt daar een band in ons voorprogramma en die maken emo zoals wij het van tien jaar geleden kennen.” Ideeen over de opvolger van More Parts heeft Foster wel: “Met evenveel energie spelen, maar misschien op acht sporen opnemen.” Harris ziet de tweede plaat iets meer een dance kant opgaan: “Iets langzamer nummers, met iets meer groove. Dan kunnen mensen er iets makkelijker inkomen. Nu is het misschien iets te gestoord.”