Tijdens een discussiepanel over de toekomst van de muziekindustrie op Noorderslag, heeft Frank Janssen, de kersverse marketing manager van Sony, weinig compassie met zijn buurman en ex-eigenaar van een inmiddels failliete platenwinkel. “Het is heel hard, maar er waren gewoon te veel winkels die allemaal hetzelfde aanboden. Als jij het niet hebt overleefd, kon je kennelijk niet bieden wat het publiek verlangde.” Maar als het zijn eigen Sony aangaat, is de wens van de klant veel minder heilig. Sterker nog, de muziekindustie - inclusief Sony - heeft de afgelopen jaren herhaaldelijk de beschuldigende vinger op diezelfde consument gericht. Want die koopt immers steeds minder cd’s, downloadt zich suf en brandt zich het apezuur. Of de platenmaatschappijen misschien niet konden bieden wat het publiek verlangde, durfde niemand hardop te vragen. s’ Avonds, tijdens de discussie in de 3VOOR12 webcast, is Janssen toch iets genuanceerder. De paniek is over, zoveel wordt duidelijk uit zijn woorden: “We klagen voorlopig nog met gezonde benen. We hebben natuurlijk ook wel stukken terrein laten liggen.” Of zoals hij het eerder op de dag met een voorbeeld illustreerde: “Neem Bruce Springsteen. Komt met een nieuw album. We werken keihard om het de aandacht te geven die het verdient. En als beloning is ie na een half jaar ‘goud’. Vijftigduizend mensen hebben dan 20 euro uitgegeven voor een schijfje. Maar als Mojo een concert van Springsteen aankondigt, geven vijftigduizend mensen binnen drie kwartier meer dan het dubbele uit! En daar zien wij geen cent van!” En om daar verandering in te brengen is er een nieuwe trend in aantocht. De deal die Robbie Williams onlangs met zijn maatschappij sloot, geldt alom als het nieuwe model voor de grote platenmaatschappijen. Het bestaat uit een schijnbaar belachelijk grote gage voor de artiest in ruil voor afspraken waarbij een maatschappij ook meedeelt in de winsten uit onder andere optredens en merchandising. En daar is de rek volgens Janssen nog lang niet uit: “Iedereen klaagt wel over dure cd-prijzen, maar geeft tegelijkertijd wel het dubbele uit aan een dvd, t-shirt of concertkaartje. Mensen spenderen nog steeds veel geld aan muziek. Ik zie dan ook geen bezwaar om bijvoorbeeld concertkaartjes duurder te maken. In tegenstelling tot een cd is een concert iets unieks. Een kopietje van een cd is voor velen goed genoeg, maar een kopie van een concert is onmogelijk. Het is een unieke beleving. En de topprijs die je daarvoor kunt vragen is nog lang niet bereikt, dat blijkt elke keer weer.” Zover is het echter nog niet. Robbie Williams is pas het eerste concrete voorbeeld van een deal waarbij een platenmaatschappij de nieuwe winstbronnen heeft aangeboord. Janssen ziet dan ook een overgangsperiode van platenbaas Sony naar muziekmakelaar Sony, die draaglijk wordt gemaakt dankzij de dvd. Want we mogen met zijn allen dan wel minder cd's kopen, de verkoop van de dvd neemt explosief toe. En daar verdienen de maatschappijen, geheel volgens oud model, wel weer aan.